بحران مدیریت یا مدیریت بحران در ایران

وقتی انسان در شرایط از دست دادن چیزی قرار می گیرد تازه به اهمیت وجود آن پی می برد .وقوع حوادث غیر قابل پیش بینی و بروزخطرات و سوانح و بحرانهای اقتصادی،اجتماعی، سیاسی، نظامی واقعیتی است که بشر در طول تاریخ با آن آشنا بوده است. در این راستاهرچه قدر به کسب موفقیت های تکنولوژیکی و اجتماعی افزوده شده است ، میزان بروز این خطرات غیره منتظره، نه تنها کاهش نیافتهبلکه در بسیاری از موارد افزایش نیز یافته است. صنعتی شدن جوامع و گسترش ارتباطات ماهواره ای و نقل و انتقالات اطلاعاتی به طوروسیع و همچنین بزرگتر شدن سازمانهای اجتماعی، اقتصادی و بازرگانی باعث شده که بیشتر بحران ها، نهادی شده و در واقع جزء جدانشدنی از ماهیت درونی سازمانها گردد. بنابراین مشاهده می شود که در بیشتر مواقع افزایش پیچیدگی و توان تولیدی این سازمانها به طوربالقوه تقویت چنین حالتی را اجتناب ناپذیر ساخته است. در برخورد اول ممکن است این تصور به وجود آید که بحرانهای صنعتی واجتماعی ناشی از آنها مختص کشورهای پیشرفته صنعتی بوده و سیستم های مصون کننده تنها مورد نیاز این گونه کشورهاست، درصورتیکه باید توجه داشت که کشورهای درحال توسعه و رو به رشد نیز به واسطه اینکه در مرحله ی فراگرد و یا انتخاب قرار دارند باید دربرنامه ریزی های میان مدت و بلند مدت خود نه تنها در فکر جلوگیری، بلکه در صدد ارزیابی ضررهای جبران ناپذیر حوادث پیش بینینشده باشند. به عنوان کسی که این فرصت را یافته ام که در حوزه های مختلف اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی و سیاسی تجربه ورزی کنم واز دستاوردهای فکری نخبگان و خبرگان حوزه های مختلف به صورت حضوری و غیرحضوری بهره ببرم، فکر می کنم «ایران ما» هم اکنونبا بحران های کلیدی روبروست. متاسفانه این بحران ها نه مانند داعش یا قیمت بنزین، فوری، فوتی و ملموس هستند و نه مانند «تحریم ومذاکره» جذابیت سیاسی و رسانه ای دارند. ولی این بحرانها همچون موریانه کشورمان را از درون تخریب می کنند و به دلیل ماهیت تدریجی و ناملموس آنها، گرفتار سندروم قورباغه پخته شده ایم (همان داستان تکراری که وقتی قورباغه در آب جوش گذاشته می شودسریع بیرون می پرد اما اگر به صورت تدریجی درجه حرارت آب افزایش پیدا کند آنقدر می ماند تا بمیرد).