سیر تکوین مسئولیت دولت در قبال تغییرات اقلیمی، با نگاهی بر پیمان کیوتو و توافق پاریس

تغییرات آب وهوایی (اقلیمی) با منشاء انسانی، یکی از اثرات انتشار دی اکسید کربن ناشی از استفاده از سوخت های فسیلیاست. نظام حقوقی بین المللی تغییرات اقلیمی متشکل از قوانین اولیه تعیین شده در معاهدات بین المللی برای کاهش انشارگازهای گلخانه ای ایجاد شده است. به دلیل عدم وجود قوانین ثانویه خاص در این رژیم، نقض قوانین اولیه آن منجر بهاعمال قواعد عمومی مسئولیت دولتها خواهد شد. مسئله این است که آیا این قوانین کلی، به اندازه کافی متقاعدکننده هستند؟این مقاله بیان می کند که انتساب انتشار گازهای گلخانه ای به دولت ها، به دلیل فقدان رابطه مستقیم و همینطور تنوعمنتشرکنندگان گازهای گلخانه ای امری پیچیده است. علاوه بر این، هیچ تعهد مطلق و جامعی در خصوص انتشار گازهایگلخانه ای تحت نظام حقوقی تغییرات اقلیمی وجود ندارد، که طی آن بتوان مسئولیت دولت متخلف را احراز کنیم. مضافاآن که با فرض جبران خسارت به عنوان پیامد ذاتی مسئولیت، قواعد پاسخگویی (ثانویه)، به دلیل ماهیت جمعی خساراتو کنار گذاشتن مبحث غرامت از معاهدات مربوطه، به ویژه از توافق پاریس، نمیتوانند به طور موثر با تغییرات اقلیمی مقابلهکنند. بنابرین، علاوه بر مسئولیت حقوقی دولتها، ابعاد دیگر مسئولیت آنها از جمله مسئولیت اخلاقی نیز، باید تا حدامکان مورد توجه قرار گیرد .

کلیدواژه ها:

تغییرات اقلیمی ، مسئولیت دولت ، کنوانسیون سازمان ملل در خصوص تغییرات اقلیمی ، پروتکل کیوتو ، توافقنامه پاریس