دلالت های کاربردی نظریه ساختن گرایی در آموزش و پرورش

ساختن گرایی گفتمان نوینی در عرصه روانشناسی شناختی است که مفهوم زیربنایی آن این است که دانش توسط فراگیر ساخته می شود و در واقع این یادگیرنده است که با عنایت به دانش و تجارب پیشین خود موقعیت جدید را تفسیر کرده و دانش خود را می سازد. این رویکرد در عمل برتری خود را نسبت به رویکردهای سنتی آموزش نشان داده است. بسیاری سعی نموده اند که مفروضات ساختن گرایی را در امر آموزش به کار ببرند که رویکرد مساله محور ویتلی و روش آزمایشگاهی ساندرز از نمونه های آن هستند. یادگیری، کارکرد اساسی و انطباق جویانه برای انسان است. حل مسئله، تفکر خالق و انتقادی، و یادگیری، زمانی روی می دهد که آموزش و پرورش یادگیرنده محور، فعال، اصیل، مشارکتی و فردی باشد. برای نیل به این مقصود، یک تغییر پارادایم در اجرای راهبردهای ساخت گرایانه نیاز داریم.بنابراین از معلمان و دست اندر کاران آموزشی انتظار می رود تا از معرفت شناسی زیربنای نظریه های آموزشی و پیامدهای آن برای فرایند یادگیری، آگاه باشند. طی سال های اخیر با ظهور پدیده ساختن گرایی، نظریه پردازان ساختن گرا، فرضیه های متفاوتی درباره یادگیری و اموزش مطرح کرده اند که تحولاتی بنیادی در بسیاری از فرایندهای تعلیم و تربیت و به ویژه یادگیری ایجاد کرده است. ساختن گرایی بیشتر بر ایجاد و طراحی محیط های یادگیری تاکید دارد. محیط های که دانش آموز محور، مشارکتی، مبتنی بر تکالیف اصیل و ارزشیابی زمینه ای باشد.

کلیدواژه ها:

ساختن گرایی ، اموزش و پرورش ، تفکر انتقادی ، انعطاف پذیری شناختی