کاربرد GIS در برنامه ریزی ویژگی های فضایی- عملکردی بافت فرسوده خمینی شهر

بافت فرسوده شهرها، دارای قابلیت هایی هستند که استفاده از هریک از این قابلیت ها، مطلوبیت فضایی در محدوده های شهری ایجاد خواهد کرد که خود به عنوان محرک نوسازی در محدوده عمل کرده و در دراز مدت سبب بهسازی، نوسازی و تجدید ساختار فضاهای مسکونی و ارتقاء کیفیت سکونت در این محدوده ها خواهد بود. بافت فرسوده خمینی شهر با مساحتی حدود 420 هکتار، 2/8 درصد از کل مساحت شهر را تشکیل می دهد. این بافت دارای پتانسیل هایی است که به کمک شناسایی و برنامه ریزی آن ها، علاوه بر برآورده کردن نیازهای شهروندان می تواند به سرزندگی و احیاء این بافت ها منجر گردد. امروزه بکارگیری سیستم های اطلاعات جغرافیایی به عنوان ابزاری کارآمد و مفید در خدمت مدیریت و برنامه ریزی شهر می باشد، لذا از آن جایی که در این سیستم ها، مدیریت عوارض و نیز اطلاعات توصیفی که عوارض مکانی را تشریح می نمایند، در یک محیط ذخیره می شوند و امکان انجام تجزیه و تحلیل های مکانی، توصیفی در این سیستم ها وجود دارد، می توان کاربردهای بسیاری را برای GIS متصور شد که از جمله این کاربردها می توان به شناسایی وتجزیه و تحلیل بافت های فرسوده شهری با توجه به معیارها و شاخصهای تعریف شده، ویژگی های محیطی، سازمان فضایی، کاربری و فعالیت، ویژگی های کالبدی، حرکت و دسترسی، تهیه نقشه پهنه بندی و نمایش موقعیت بافتهای فرسوده، برآورد مساحت بافت در مناطق مختلف خمینی شهر اشاره نمود. از آنجایی که حل معضلات شهر خمینی شهر نظیر برنامه ریزی رشد و تراکم جمعیت، حل مسائل دسترسی و تأمین کاربری های خدماتی مورد نیاز شهر در گروه به کارگیری مطالعات و طرح های ساماندهی بافت فرسوده می باشد، لذا در این مقاله برآنیم که با استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی و با بهره گیری از روش تحلیل- توصیفی، میدانی و با استفاده از منابع کتابخانه ای و اسنادی در جهت شناسایی، برنامه ریزی و ساماندهی بافتهای فرسوده شهر خمینی شهر بر طبق معیارها و شاخصها، گامی مؤثر در برنامه ریزی و مدیریت این شهر برداریم.

کلیدواژه ها:

بافت فرسوده ، GIS ، برنامه ریزی ، ساماندهی ، خمینی شهر