سرچشمه ی زیبایی از منظر مولانا و هاپکینز

زیبایی همواره از موضوعات مابه الاشتراک اهل عرفان و هنر و ادب است که گاهی آن را در اثر جسته و به گونه های مختلف به وصفش پرداخته اند و گاه درون ناظر و مدرک زیبایی و با یک دیدگاه عارفانه به آفریننده ی زیبایی نسبت داده می شود. این پژوهش بر آن است که سوالاتی را پیرامون موضوع زیبایی در اندیشه ی جرالد منلی هاپکینز، عارف انگلیسی و مولانا جلال الدین بلخی که دو شاعر از دو سرزمین و دو سنت ادبی- فرهنگی متفاوت هستند، بررسی کند. این که زیبایی در بیان این دو چگونه و در چه نمودها، نمادها یا تمثیل هایی مشاهده و تصویر می شوند، درک و دریافت این زیبایی از چه طریقی صورت می گیرد و سرچشمه های آن چیست، از مسائلی که در این جا بدان پاسخ داده می شود. روشی که ضرورتا برای این کار اتخاذ گردیده روش ترجمه، پژوهش و تحلیل شواهدی از شعر هر دو شاعر است. حاصل پژوهش بر آن است که هر دو زیبایی را بیشتر در پیوند با درون و امور درونی مطرح می کنند و بر آنند که به تناسبی که فرد به روشن بینی، عشق و زیبایی درون می رسد، عکسی از آن زیبایی را در عالم بیرون هم مشاهده می کند. هر دو شاعر سرچشمه و خاستگاه زیبایی را به طریقی سلسله مراتبی به جان، عالم بالا، خداوند و مسیح به عنوان نیروی نهان در پس پدیده های زیبای این جهان معرفی می کنند. بیشترین نمودهای زیبایی در شعر این دو به طبیعت مربوط می شود که البته در شعر هاپکینز جزئی تر و موارد گسترده تری را به جهت طرح مفهوم خاص فطرت شامل می شود که بدان می پردازیم.

کلیدواژه ها:

زیبایی ، مولوی ، هاپکینز ، درون ، طبیعت