بررسی تقابل رئولوژیکی صمغ دانه مرو با صمغ گزانتان در ناحیه رقیق

صمغ ها یا هیدروکلوئیدها بیوپلیمرهایی با خواص عملکردی مطلوب نظیر خاصیت قوام دهندگی، پایدار کنندگی و تشکیل ژل می باشند . پلی ساکاریدهای استخراج شده از گیاهان در صنایع غذایی بیشتر موردتوجه قرار گرفته اند، زیر ا این پلیمرها به دلیل طبیعی بودن برای بسیاری از مصرف کنندگان از مطلوبیت بیشتری برخوردار هستند . در این تحقیق تقابل رئولوژیکی صمغ دانه مرو به عنوان منبع هیدروکلوئیدی بومی با صمغ گزانتان به عنوان منبع هیدروکلوئید میکروبی مورد مطالعه قرار گرفت . از مخلوط هیدروکلوئیدها معمولا با هدف بهبود خواص عملکردی و ایجاد بافت و ویزگیهای بافتی جدید در محصولات غذایی و همچنین کاهش هزینه ها استفاده می شود . تقابل بین مولکولی این دو صمغ با استفاده از ویسکوزیته ذاتی تعیین شد . ویسکوزیته ذاتی نسبت های مرو : گزانتان ( 100:0 75:25 25:75 ، 50:50 0:100 در دمای 55اندازه گیری شد.ویسکوزیته ذاتی مخلوط دو صمغ در تمامی نسبت ها بیشتر از مقدار محاسبه شده میانگین وزنی دو صمغ به تنهایی و بدون بر هم کنش می باشد که نشان می دهد مخلوط صمغ دانه مرو و گزانتان در دمای55در تمامی نسبت ها بر روی یکدیگر اثر سینرژیستی دارند. بیشترین مقدار هم افزایی در نسبت 75 % گزانتان- 25 % صمغ دانه مرو مشاهده شد . همچنین بررسی غلظت بحرانی نشان داد که دو صمغ و تمامی نسبت های اختلاط آنها در ناحیه رقیق هستند.

کلیدواژه ها:

صمغ دانه مرو ، صمغ گزانتان ، اثر سینرژیستی ، ویسکوزیته ذاتی ، غلظت بحرانی