اثربخشی آموزش معنادرمانی بر بهزیستی روانشناختی و امید به زندگی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو شهرستان ثلاث

هدف: معنادرمانی و معنایابی در زندگی روزمره، از جمله مهارت هایی است که میتوان با آموزش آن به افراد، بهزیستی روانشناختی و امید به زندگی را افزایش داد. لذا پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر بخشی معنادرمانی بر بهزیستی روانشناختی و امید به زندگی بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ شهرستان ثلاث انجام گرفت. روش: پژوهش حاضر آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل می باشد. جامعه آماری پژوهش، کلیه بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ شهرستان ثلاث در سال ۹۵ بودند. که تعداد ۳۰ نفر از افراد جامعه به صورت تصادفی به عنوان نمونه و از طریق همتا کردن به دوگروه ۱۵ نفره آزمایش و کنترل تقسیم شدند. پس از آن به گروه آزمایش در طی ۲ ماه و چند روز و هر هفته یک جلسه یک ساعت و نیم و در مجموع ۱۰ جلسه مهارت معنادرمانی و معنایابی آموزش داده شد. پس از اتمام آخرین جلسه آموزش، به طور همزمان ودرشرایط یکسان پس آزمون برای دو گروه آزمایش و کنترل اجرا شد. و داده های به دست آمده از طریق تحلیل کواریانس چندمتغیره (مانکوا) محاسبه شدند. یافته ها: نتایج به دست آمده تاثیر آموزش معنادرمانی و معنایابی را بر افزایش بهزیستی روانشناختی و امید به زندگی و مولفه های آنها (خودمختاری، تسلط محیطی، رشد شخصی، ارتباط مثبت، هدفمندی در زندگی، پذیرش خود، تفکر عاملی و راهبردی) درگروه آزمایشی را تایید می کند. بحث و نتیجه گیری: با توجه با نتایج، برنامه ریزی همه جانبه در زمینه آموزش معنادرمانی و معنایابی بر بهزیستی روانشناختی و امید به زندگی در بیماران دیابتی نوع ۲ به طور خاص و به سایر بیماران جهت کاهش ناامیدی و افزایش آرامش و بهزیستی آنها در محیط خانه و اجتماع، توصیه می شود.

کلیدواژه ها:

معنادرمانی ، بهزیستی روانشناختی ، امید به زندگی ، دیابت نوع ۲