تبیین اثربخشی رویکرد ایماگوتراپی و آموزش برنامه ی سیستماتیک ارتباط زوجین بر افزایش سازگاری، صمیمیت و تاب آوری زوجین شهر بوشهر

مقدمه و هدف: توجه به عوامل مرتبط و تاثیرگذار بر سازگاری زناشویی، صمیمیت و تاب آوری آن ها ازمهمترین کارها در زمینه ارتقاء کارکردهای مثبت خانواده می باشد. باتوجه به همین امر، پژوهش حاضر بهبررسی تاثیر آموزش ایماگوتراپی و رویکرد سیستماتیک ارتباط زوجین بر تاب آوری، صمیمیت زناشوییو افزایش سازگاری زناشویی پرداخته است. روش: پژوهش نیمه تجربی (آزمایشی) از نوع پیش آزمون، پسآزمون با گروه آزمایش و گواه بود. جامعه آماری پژوهش همه زوجین شهر بوشهر در سال ۱۳۹۴ بودند.ابتدا به روش نمونه گیری در دسترس تعداد ۳۲ زوج انتخاب شد، سپس به روش تصادفی در دوگروهآزمایش و گواه جای گذاری شدند. ابتدا پیش آزمون اجرا شد و شرکت کنندگان به مقیاس تاب آوریکانر و دیوید سون، پرسشنامه صمیمیت باگاروزی و مقیاس سازگاری زناشویی پاسخ دادند، پروتکل هایآموزشی اجرا شد و سپس از گروه آزمایش، پس آزمون گرفته شد. داده های دریافتی توسط فرمول هایآمار توصیفی(میانگین و انحراف استاندارد) و آمار استنباطی(تحلیل کوواریانس) با استفاده از نرم افزارآماری SPSS۲۰ مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نشان داد که آموزش رویکرد سیستماتیک و تصویرسازی متقابل بر تاب آوری، سازگاری و صمیمیت زناشویی تاثیر معنادار دارند.

کلیدواژه ها:

ایماگوتراپی ، صمیمیت زناشویی ، تاب آوری ، سازگای زناشویی ، رویکرد سیستماتیک ارتباط زوجین