تحلیل مزیت نسبی و اثرات سیاستگذاری دولتی در تولید گندم در استان های ایران

شناسایی مزیت نسبی محصولات کشاورزی می تواند به بهبود رشد اقتصادی کمک کرده و با کاهش درکسری تراز پرداخت ها و نرخ بیکاری از طریق استفاده بهتر از امکانات موجود به عنوان عاملی جذاب برایسرمایه گذاری های داخلی و خارجی شناخته شود. هدف از این مطالعه تحلیل شناسایی مزیت نسبی و آثارسیاستی و رتبه بندی استانهای مختلف ایران در تولید گندم است. برای این منظور از اطلاعات ۲۸ استانکشور برای محاسبه چهار شاخص NPIC ،NPC ،DRC و EPC استفاده شده است. نتایج نشان میدهند بیشتر استان های ایران در تولید گندم مزیت نسبی تولید ندارند. استانهای گلستان، کهکیلویه وبویراحمد، فارس، کردستان، کرمانشاه، زنجان و اردبیل در بیشتر سالهای مورد بررسی دارای بیشترینمزیت نسبی بودند. محاسبات برای میانگین کل کشور نیز نشان دهنده افزایشی بودن DRC در این دورهزمانی بوده است. با توجه به نتایج به دست آمده، می توان سیاست های حمایتی را در استان های اولویت دارمتمرکز کرد. همچنین نتایج این مطالعه می تواند در سیاستگذاری برای هم جهت کردن الگوی کشت باشاخص مزیت نسبی در استان های ذکر شده کمک کند.

کلیدواژه ها:

ماتریس تحلیل سیاستی ، رشد اقتصادی ، گندم ، مزیت نسبی ، ایران