بررسی و شناسایی رابطه بین ابعاد تاب آوری شهری در برابر سیلاب با تاکید بر توسعه گردشگری پایدار

مدیریت بلایای طبیعی نیازمند شناخت ماهیت، ارزیابی های دقیق، برنامه ریزی و سپس ارائه راهکار مناسب می باشد. امروزه اکثر برنامه ریزی های صورت گرفته در زمینه مدیریت سیلاب به بازه زمانی حین و بعد از وقوع بحران محدود شده است و کمتر به برنامه ریزی های پیش از وقوع بحران سیلاب توجه میشود. از میان برنامه های کاهش مخاطرات می توان تاب آوری را برنامه ای دقیق تر و موفقتر به دلیل توجه آن به ابعاد اجتماعی و اقتصادی از دیگر ابعاد قابل ارزیابی یک شهر دانست. از گردشگری به عنوان یکی از راهکارهای مهم، عامل اصلی محرک برای بازسازی و توسعه اجتماعی و اقتصادی یاد شده است. توسعه گردشگری پایدار میتواند اثرات و پیامدهای مثبت و منفی، اقتصادی و اجتماعی و اشتغال و درآمدزایی را در پی داشته باشد. دستیابی به این امر نیازمند تدوین و به کارگیری الگوی راهبردی مناسب، از سوی برنامه ریزان و مدیران گردشگری است. امروزه خسارتهای ناشی از بحرانهای طبیعی و انسانی موجب شده است که تاب آوری یکی از مهمترین موضوعات برای رسیدن به پایداری و به عنوان راهی برای تقویت جوامع با استفاده از ظرفیت های آنها مطرح شود. وقوع بحرانهایی همانند سیلاب از دیرباز جوامع انسانی را تحت تاثیر قرار داده است. پژوهش حاضر به لحاظ روش، بنیادی و به جهت ماهیت توصیفی – تحلیلی می باشد. برای جمع آوری اطلاعات در پژوهش حاضر از اسناد کتابخانه ای و مطالعات نظری مرتبط با موضوع پژوهش استفاده شده است و در نهایت با استفاده از تحلیل اسنادی به تبیین موضوع پرداخته است. نتایج پژوهش نشان میدهد که شهرداری ها باید به عنوان مدیریت شهری توانا و مقتدر در جهت ایمن سازی شهرها در برابر حوادث و سوانح مدیریت شهری ، نگرشی نو در زمینه مقاوم سازی و ساخت مقاوم، بهسازی بافت های فرسوده را سر لوحه وظایف خود قرار دهند که در این راستا باید به تجربیات شهرهای موفق دنیا به عنوان بزرگترین دستاورد توجه نشان داده و با نگاه های علمی و عملی و با هماهنگی دستگاه های مرتبط ، شهر را بر اساس استانداردها و تاب آوری در مقابل حوادث استوار نمایند تا پتانسیل و جایگاه اصلی و واقعی خود را در تمامی شهرهای ایران پیدا کرده و با بسترسازی اجتماعی ، فرهنگی و اقتصادی در زمینه جذب گردشگر داخلی فعال و با فراهم کردن امکانات جدید در زمینه جذب گردشگر خارجی اقدام شود.