تاثیر انزوای اجتماعی بر رضایت از زندگی با توجه به نقشمیانجیگری تاب آور ی در بهبود یافتگان کووید- ۱۹

بیماری کووید-۱۹ یکی از جدیدترین بیماری های واگیردار شناسایی شده توسط سازمان بهداشت جهانی سلامت می باشد. با توجه به اینکه رعایت شیوه نامه های بهداشتی از جمله فاصله گذاری اجتماعی و قرنطینه در کنترل این همه گیری ضروی است، موجب بروز مشکلات ی مانند انزوای اجتماعی می شود. انزوای اجتماعی سازه ای است که میتواند رضایت از زندگی افراد را خصوصا در شرایط دشوار و همه گیری تحت تاثیر منفی قرار دهد. پژوهش حاضر با هدف تعیین رابطه انزوای اجتماعی بر رضایت از زندگی با میانجی گری تاب آوری در بهبود یافتگان کووید- ۱۹ انجام شد. روش پژوهش از نوع توصیفی و همبستگی بود. جا معه پژوهش شامل همه بهبود یافتگان از بیماری کووید ۱۹- در سال ۱۴۰۰ می باشند که از این بین با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس تعداد۱۷۰نفر انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه انزوای اجتماعی )سرمد وهمکاران ،)۱۳۹۰، پرسشنامه تاب آوری )کانر و دیویدسون ،)۲۰۰۳ و پرسشنامه رضایت زندگ ی ) داینر و همکاران ،)۱۹۸۵ بود. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۲۵ و مدل سازی معادالت ساختاری )PLS( مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: نتایج نشان داد که مدل انزوای اجتماعی بر رضایت زندگی با میانجیگری تاب اوری در بهبود یافتگان کووید- ۱۹ برازش مناسبی داشت. عالوه بر آن، انزوای اجتماعی بر رضایت زندگی وتاب آوری اثر معنادار مستقیم و تاب آوری ورضایت از زندگی اثر معنادار مستقیم داشتند. همچنین، انزوای اجتماعی با میانجیگری تاب آوری بر رضایت از زندگی اثر معنادار غیرمستقیم داشت).) P>۰/۰۱ نتیجه گیری: تاب آوری بالا در بین بهبود یافتگان بیماری کووید ۱۹-می تواند به تعدیل اثرات منفی انزوای اجتماعی وبهبود رضایت از زندگی کمک نماید.

کلیدواژه ها:

انزوای اجتماعی ، رضایت از زندگی ، تاب آوری ، بهبود یافتگان کووید- ۱۹