اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی بر کاهش اضطراب، بهبود تنظیم هیجانی و افزایش خودکارآمدی در سالمندان مبتلا به نارسایی قلبی

افزایش سن میتواند احتمال ابتلا به بیماریهای مزمنی نظیر نارسایی قلبی را افزایش دهد. نارسایی قلبی، یکی از شایعترین بیماریهای مزمن در سراسر دنیا میباشد که هزینه های زیادی بر نظامهای بهداشتی تحمیل مینماید. هدف این پژوهش بررسی میزان اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی به شیوه گروهی بر کاهش اضطراب، بهبود تنظیم هیجانی و افزایش خودکارآمدی در سالمندان مبتلا به نارسایی قلبی بود. پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی و طرح پژوهش از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری سالمندان مبتلا به نارسایی قلبی شهر اصفهان بود که از میان ۱۰۰ سالمندی که در نیمه اول سال ۱۳۹۷ به متخصصین قلب و عروق این شهر مراجعه کرده بودند ۳۰ نفر بهعنوان نمونه انتخاب شدند و پرسشنامه های اضطراب اشپیلبرگر، مقیاس تنظیم هیجان گراس و جان و پرسشنامه خودکارآمدی بیماران قلبی سالیوان را تکمیل نمودند. گروه آزمایش رفتاردرمانی دیالکتیکی را در ۸ جلسه ۲ ساعته طی ۲ ماه دریافت کرده و در این مدت گروه کنترل هیچ آموزش یا درمان روانشناختی دریافت نکردند. داده های به دست آمده با برنامه SPSS نسخه ۲۲ و آزمون تحلیل کوواریانس، مورد تجزیهوتحلیل قرار گرفتند. نتایج پژوهش نشان داد رفتاردرمانی دیالکتیکی میتواند در کاهش اضطراب، بهبود تنظیم هیجانی و افزایش خودکارآمدی در سالمندان مبتلا به نارسایی قلبی تاثیر معنادار داشته باشد .)P=۰/۰۰۱( با توجه به ارزش و اهمیت قشر سالمند در هر جامعه و هزینه های سنگینی که نارسایی قلبی میتواند بر این قشر تحمیل کند، پیشنهاد میشود برای کاهش اضطراب، بهبود تنظیم هیجانی و افزایش خودکارآمدی در این قشر، از رفتاردرمانی دیالکتیکی استفاده شود.

کلیدواژه ها:

رفتاردرمانی دیالکتیکی ، اضطراب ، تنظیم هیجانی ، خودکارآمدی ، نارسایی قلبی ، سالمندان