سنجش عوامل موثر بر تاب آوری اقلیمی در شهر زابل

شهر زابل در شمال استان سیستان و بلوچستان از کانون­های پرخطر از نظر تغییرات اقلیمی در ایران است. این مسئله، ضرورت پژوهش راجع به تاب­آوری اقلیمی را در این شهر مهم و دوچندان نموده است. پژوهش از نوع مطالعات کاربردی بوده و به روش توصیفی-تحلیلی انجام گرفته است. بنابراین، مبتنی بر مطالعات اسنادی و بررسی­های میدانی است. پرسشنامه، متناسب با موضوع و بر مبنای طیف پنج­گزینه­ای لیکرت، برای شهروندان شهر زابل با تعداد ۳۱۴ نفر تنظیم و توزیع شد. از روش­های آماری مثل تی­تک­نمونه­ای و مدلسازی معادلات ساختاریAmos استفاده شده است. براساس نتایج به دست آمده مشخص شد که وضعیت شاخص­های اقتصادی، کالبدی، اجتماعی و نهادی در وضعیتی پایین­تر از سطح نرمال یا نامطلوب و شاخص محیطی در وضعیت نسبتا نامطلوب قرار دارد. شاخص­ کالبدی (۱۰/۱۸-)، اقتصادی (۸/۵۳-)، اجتماعی (۶/۵۴-) و نهادی (۱۱/۱۷-) و مقدار شاخص محیطی برابر ۱/۵۶- به دست آمد. همچنین، بر اساس نتایج عامل محیطی دارای بیشترین تاثیر بر تاب آوری اقلیمی در شهر زابل با ضریب بتا ۰/۴۶ در سطح معناداری ۰/۰۰۷ بود. پس از آن، عامل نهادی (۰/۰۴۹ =P، ۰/۳۷=β) و عامل اجتماعی با ضریب بتا ۰/۳۴ و سطح معناداری ۰/۰۰۵ دارای تاثیر مستقیم و معنادار بر تاب­آوری اقلیمی در شهر زابل بودند. هم­چنین عامل­های کالبدی (۰/۲۰۵ =P، ۰/۲۰=β) و اقتصادی (۰/۴۶۱ =P، ۰/۰۹=β) فاقد اثر معنادار بودند.  

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، تغییر اقلیم ، تاب آوری اقلیمی ، شهر زابل