آمایش سرزمین، الزامی برای توسعه پایدار محیط زیست

نابودی بسیاری از منابع طبیعی، آلودگی محیط زیست و به خطر افتادن امکان حیات بر روی کره زمین به عنوان یگانه زیستگاه انسان و همچنین ناکارآمدی بسیاری از طرحهای توسعه که یکی از نتایج اجرای آنها تخریب منابع طبیعی و اثرات زیانبار بر محیط زیست بوده است، جوامع بشری را به سوی طرح توسعه پایدار سوق داده است. با توجه به اینکه، یکی از دلایل شکست طرحهای اجرا شده، عدم لحاظ هماهنگی ابعاد مختلف توسعه و بخصوص پیامدهای زیست محیطی آن است و با توجه به کارکردهای آمایش سرزمین از جمله (1) هماهنگی بین انسان، فعالیت و عرصه های طبیعی و ساماندهی و نظام­بخشی به فضای طبیعی، اجتماعی و اقتصادی در سطح منطقه، (2)مکانیابی برای فعالیتهای مشخص و (3)شناسایی فعالیتهای متناسب و مناسب برای مکان­های مشخص و نیز (4) فراهم نمودن زمینه ایجاد تناسب بین استقرار جمعیت و پتانسیل و توان زیستی هر منطقه، لازم و ضروری به نظر می­رسد که برای دستیابی به توسعه پایدار که همانا غایت اصلی تمام برنامه ها می­باشد، مطالعات آمایش سرزمین سر لوحه تدوین هر برنامه قرار گیرد. همچنین نتایج بهره­گیری از آمایش سرزمین، مانند کاهش هدررفت منابع طبیعی، استفاده بهینه از نهاده­ها و پتانسیلهای مناطق، لحاظ نمودن پتانسیل­های هر منطقه در برنامه­ریزی برای کاربری، امکان دستیابی به پایداری زیست محیطی، اجتماعی و اقتصادی، استقرار مکانهای تولیدی با کمترین تأثیر منفی و تخریبی بر محیط زیست و کاهش تهدیدات منابع طبیعی و زیست محیطی، آن را به ضرورتی بدیهی و الزامی غیر قابل ­انکار برای وصول به توسعه پایدار تبدیل می­کند. این مقاله به منظور تبیین آمایش سرزمین به عنوان الزامی برای رسیدن به توسعه پایدار محیط زیست به نگارش درآمده است.

کلیدواژه ها:

آمایش سرزمین ، توسعه پایدار ، محیط زیست ، برنامه ریزی