بررسی روند تغییر کاربری اراضی در استان مازندران

یکی از مهمترین موانع در مسیر توسعه پایدار استان مازندران، تغییر قابل توجه کاربری اراضی میباشد. برای کمیسازی این تغییرات، در این تحقیق، روند تغییر کاربری اراضی در حوضه رودخانه های اصلی استان شامل نکارود، تجن، تالار، بابلرود، هراز و چالوس مورد بررسی قرار گرفت. برای این منظور، تصاویر سنجنده MODIS طی سالهای ۲۰۰۱ تا ۲۰۱۹ تهیه و با استفاده از نرم افزارهای مختلف، پیشپردازشها، پردازشها و در نهایت پسپردازشهایی انجام و نقشه کاربری اراضی استخراج شد. به طور کلی در مدت مطالعه، مساحت اراضی جنگلی و کشاورزی در همه حوضه ها کاهش و مساحت اراضی مرتعی و مسکونی افزایش یافت. بیشترین کاهش مساحت جنگل ۱/۱) درصد در سال) و افزایش مساحت مرتع ۱/۵) درصد در سال) در حوضه بابلرود به وقوع پیوست. بیشترین کاهش اراضی کشاورزی در حوضه تالار ۱/۵) درصد در سال) و پس از آن در حوضه های تجن ۱/۲) درصد)، بابلرود ۰/۷۴) درصد) و نکارود ۰/۶۵) درصد) به وقوع پیوست. مساحت اراضی مسکونی در این مدت به طور قابل توجهی افزایش یافت که بیشترین افزایش مربوط به حوضه هراز (یک درصد در سال) بود و پس از آن، حوضه های چالوس ۰/۴۵) درصد)، تالار ۰/۲۹) درصد)، بابلرود ۰/۲۸) درصد)، تجن ۰/۱۰) درصد) و نکارود (۰/۰۳) قرار داشتند. بر اساس نتایج، توسعه مازندران به بهای کاهش قابل توجه جنگلها و اراضی کشاورزی به وقوع پیوست که این وضعیت میتواند آسیبهای مهمی برای پایداری این استان به همراه داشته باشد.

کلیدواژه ها:

اراضی کشاورزی ، اراضی مسکونی ، جنگل ، حوضه ، ، مرتع.