نقش پایداری زیست محیطی در شهر هوشمند

رشد شتابان جمعیت شهری دریک قرن گذشته به ویژه در دهه اخیر زمینه خاصی را برای محیط زیست فراهم کرده است. برای حل مشکلات محیط زیست به رویکردهای مختلفی توجه شده است که رویکرد شهر هوشمند یکی از آنهاست. شهر هوشمند بر باهمستان یا باهمستان هایی دلالت دارد که بر اساس محیط هوشمند ، محل زندگی هوشمند ، حمل و نقل هوشمند شکل بگیرند. در شهر هوشمند از سیستم های هوشمند استفاده شده و میزان مصرف انرژی را زیر نظر قرار داده و آن را با بازدهی بیشتری مدیریت و حفظ می کند. در پژوهش حاضر محیط زیست شهری در شهر هوشمند مورد بحث قرار می گیرد و به بررسی مبانی نظری پژوهش می پردازد. سپس، به شناسایی شاخص های شهر هوشمند و متغیرهای این شاخص ها و همچنین چارچوب های شهر هوشمند به منظور ساده سازی مفاهیم با تحلیل محتوای متن پرداخته شده است. بدین منظور از بیان توصیفی و برای تنظیم از مطالعات کتابخانه ای استفاده شده است. با تحقیقات انجام شده این نتیجه حاصل شده که رابطه دو طرفه ای بین شهر هوشمند و پایداری وجود دارد. ایجاد شهرهای هوشمند یا به مفهوم کلی تر هوشمند سازی بسیاری از امور را تسهیل نموده و آسایش افراد را افزایش داده است، اما لزوما موجب ایجاد آرامش در آن ها نشده است. به عبارت دیگر فناوری ها بومی سازی نشده است. لذا، انتظار می رود استفاده از فناوری هوشمند، مخصوصا تکنیک های آن با ویژگی های بوم آورد هر گستره طبیعی سازگار باشد.

کلیدواژه ها:

شهر هوشمند ، پایداری ، محیط زیست ، پایداری زیست محیطی ، هوشمندسازی