اثر پروتکل های تمرینی مختلف بر میزان اشتها در دختران دانشجو

زمینه و هدف: هدف از مطالعه حاضر، تعیین اثر پروتکل های تمرینی مختلف بر میزان اشتها در دختران دانشجو بود. روش تحقیق: روش تحقیق به صورت نیمه تجربی بود. تعداد ۱۲ داوطلب دختر از دانشجویان دانشگاه کوثر، به صورت غیر تصادفی و داوطلبانه انتخاب شدند. آزمودنی ها پروتکل های تمرینی شنا و دویدن را با شدت ۸۰ درصد حداکثر ضربان قلب تا حد واماندگی و پروتکل تمرین مقاومتی را با شدت ۸۰ درصد یک تکرار بیشینه تا حد واماندگی در ۳ جلسه اجرا نمودند. میزان اشتها از طریق پرسشنامه توسط آزمودنی ها ثبت گردید. از روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر در سطح معناداری p<۰/۰۵ برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها: تمایل به غذا خوردن فقط بلافاصله بعد از تمرین مقاومتی، نسبت به تمرین دویدن، افزایش معناداری (p= ۰/۰۰۱) پیدا کرد. احساس گرسنگی نیز فقط بلافاصله بعد از تمرین شنا، نسب به تمرین دویدن، افزایش معناداری (p= ۰/۰۰۱) داشت؛ در حالی که احساس سیری و توانایی غذا خوردن، بین سه نوع تمرین تفاوت معناداری نداشت . (p>۰/۰۵ ) بین تاثیر یک جلسه تمرین شنا، دویدن و تمرین مقاومتی از لحاظ اثر گذاری بر اشتها، تفاوت معناداری (p>۰/۰۵) مشاهده نشد. نتیجه گیری: بین فعالیت های مختلف تمرینی از لحاظ اثر گذاری بر اشتها تفاوت معناداری وجود نداشت؛ و این بدان معناست که بدون در نظر گرفتن نوع فعالیت، تمرین سبب تعادل کالریکی منفی می شود.

کلیدواژه ها:

تمرین مقاومتی ، تمرین استقامتی ، شنا ، اشتها