اثربخشی افزایش رضایت زناشویی به شیوه واقعیت درمانی بر ابعاد تعهد زناشویی دانشجویان متاهل

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی افزایش رضایت زناشویی به شیوه واقعیت درمانی بر ابعاد تعهد زناشویی (تعهد شخصی، تعهد اخلاقی و تعهد ساختاری) دانشجویان متاهل بود. این پژوهش از نظر هدف، کاربردی و از نظر روش، از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیشآزمون، پسآزمون، پیگیری با گروه کنترل است. جامعه آماری پژوهش فوق را کلیه دانشجویان متاهل (زن و مرد) دانشگاه سنا و دانشگاه روزبهان ساری در سه ماهه اول سال۱۴۰۰، به تعداد ۲۵۳نفر تشکیل دادند که از بین آنها ۴۰نفر به روش تصادفی ساده به عنوان نمونه آماری در روند مطالعه قرار گرفتند. گروه آزمایش تحت درمان به شیوه واقعیت درمانی گروهی به مدت ۸جلسه ۹۰دقیقه ای، قرار گرفت. ابزار جمع آوری اطلاعات پرسشنامه های تعهد زناشویی آدامز و جونز و رضایت زناشویی انریچ بوده است. بر اساس یافته های پژوهش، در تحلیل کوواریانس چند متغیره روی متغیرهای رضایت از زندگی زناشویی، تعهد زناشویی و ابعاد آن، اثر بخشی هم زمان وجود داشت(F=۱۰۵۰/۷۸۷ و DF=(۳,۳۵) ، P<۰/۰۰۱). نتایج همچنین نشان داد اثر درمان در زمان پیگیری ماندگار بود(P=۰/۰۵۷، DF=(۳,۳۵) F =۰/۷۹۳). به طور کلی روشن شد که میتوان به کمک واقعیت درمانی با افزایش رضایت از زندگی زناشویی، ابعاد تعهد زناشویی دانشجویان متاهل را افزایش داد

کلیدواژه ها:

رضایت از زندگی زناشویی ، واقعیت درمانی ، تعهد زناشویی ، تعهد شخصی ، تعهد اخلاقی ، تعهد ساختاری