بررسی امکان تعلیق در انحلال عقد در نظام حقوقی ایران

اراده هایی که عقد را به وجود آورده اند، همان اراده ها می توانند به حیات اعتباری و استمراری عقد خاتمه دهند که با انجام این عمل، تعهدات و تکالیف طرفین نسبت به هم از بین می رود و طرفین در شرایط قبل از انعقاد عقد قرار خواهند گرفت، در حقیقت تراضی جوهر عقد است. بنابر این تعلیق در انحلال، چیزی جز نوعی شرط در عقود، بخصوص عقود شرطی و فسخی نمی تواند باشد. و عقد با تمام آثار و تعهدات به حیات خود ادامه می دهد بنابرین انحلال عقد معلق بر امری احتمالی و نامعلوم در آینده می گردد و اگر معلق علیه در ظرف مدت زمان مشخص شده اتفاق بیافتد، عقد خود به خود منحل می گردد بدون اراده طرفین و به جهت بروز عاملی خارجی اتفاق می افتد. وانگهی اثر انحلال که ناشی از تعلیق باشد ناظر بر آینده است، یعنی جریان و نفوذ حقوقی عقد مربوطه را متوقف می کند و تشکیل آن را بر هم می زند و نسبت به گذشته هیچ گونه پس رفت و اثر قهقرائی ندارد و از زمان ظهور، سبب فروپاشی عقد می باشد. با همه اختلاف نظرها در زمینه بطلان و صحت تعلیق در عقود هم در خود قانون هم در فقه نظر مشهور بر صحت تعلیق بخصوص در زمینه اثر عقد است که بنا بر توضیح بالا دو نوع تعلیق از هم باز شناخته شده که به تعلیق در انحلال و تعلیق در انعقاد یاد می شود. و در این مقاله در مورد انحلال معلق بحث خواهیم کرد.