تحلیل غنایی داستان سیاوش در شاهنامه فردوسی و شاهنامه کردی

سیاوش در شاهنامه فردوسی به عنوان چهره ای معصوم و محبوب، جایگاه ویژه ای در میان اقوام ایرانی و بویژه قوم کرد دارد، توجه به رفتار و کنش شخصیتها، جذابیت مباحث غنایی را در این اثر حماسی دوچندان میسازد حال با توجه به بازگردانی داستان سیاوش در شاهنامه کردی، توجه به جاذبه های غنایی، آن هم به صورت تطبیقی و مقایسه با شاهنامه فردوسی، قطعا میتواند در شناسایی بافت فرهنگی متاثر در دو شاهنامه موثر باشد. توجه به داستان و شخصیت سیاوش در میان قوم کرد به دلیل ویژگیهای نزدیک زبانی و فرهنگی، جلوهای خاص دارد. در این پژوهش که با روش توصیفی- تحلیلی انجام شده است سعی شده داستان سیاوش از شاهنامه کردی الماسخان کندولهای که نمونه ای حماسی و به تقلید از سیاوش در شاهنامه فردوسی است از دید غنایی و در حوزه ابیات با موضوعات: »عشق، اعتذار، درخواست، سوگند،شکواییه، طنز و ریشخند، مدح و هجو«اکاوی گردد آنگاه با توجه به مولفه های فرهنگی دو زبان پارسی و کردی، علاوه بر بسامد موضوعات غنایی، وجوه اشتراک و افتراق آنها نیز مشخص گردد. از مهمترین یافته های این پزوهش این است که تفاوتهای غنایی موجود در شاهنامه کردی میتواند با استناد به روایات شفاهی و تاثیرپذیری از فرهنگ و منش کردان در بیان روایی و غنایی داستان سیاوش باشد.