بررسی مفهوم درد و رنج از نگاه مولانا

در میان نظم و نثر ادبیات فارسی مجموعهای از مضامین اخلاقی و پند و اندرزها به چشم می خورد. یکی از مهمترین مسائلی که بشر در زندگی با آن روبروست، درد و رنج می باشد. این مقوله نیز بسیار در ادبیات ما مورد تاکید و توجه قرار گرفته است. در آثار مولانا نیز راهکارهایی برای کاهش درد و رنج انسان و کنار آمدن با مشکلات زندگی وجود دارد. به همین منظور به جهت اهمیت فراوان رنج و دردی که انسان در زندگی متحمل می شود بر آن شدیم تا به بررسی مفهوم درد و رنج در اندیشه و آثار مولانا بپردازیم. روش تحقیق از نوع کتابخانه ای می باشد که با بررسی منابع معتبر و مرتبط به انجام رسید. در نهایت پس از مطالعات انجام شده نتیجه گرفتیم که مولانا به طور کلی درد و رنج را یک امر نسبی و درونی می داند و بر این باور است نظرگاه و افق دید انسان است که موجب می شود پدیده ای رنج و یا لذت تلقی شود و بر مبنای یک کل نگری به نظر می رسد که مولوی، در بیشتر موارد، میان رنج و درد تمایز معنایی قائل است و هرگاه درد را با کلمه رنج و یا با کلماتی مانند غم، مستی، نیش، افسردگی، قبض، ملالت و سایر واژگانی که مترادف با رنج هستند، به کار ببرد، مفهوم معنایی رنج (چه رنج های جسمانی و چه روانی) را در نظر دارد و آن را به دو دسته چاره پذیر و چاره ناپذیر تقسیم می کند و منشا عمده آن را جهل و ناآگاهی انسان می داند، اما درد را هرگاه به تنهایی و بدون واژگان هم آیی با رنج به کار ببرد، مقصودش بیشتر درد برخاسته از آگاهی و شناخت است.

کلیدواژه ها:

مولوی ، درد ، رنج ، ادبیات فارسی.