اثربخشی آموزش خودتعلیمی کلامی بر کارکردهای اجرایی و هماهنگی دیداری حرکتی کودکان مبتلا به اختلال خواندن

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش خودتعلیمی کلامی بر کارکردهای اجرایی و هماهنگی دیداری حرکتی دانش­آموزان نارساخوان می­باشد. این پژوهش از نوع نیمه­آزمایشی و از طرح پیش­آزمون – پس­آزمون دو گروهی است. جامعه آماری این پژوهش را کلیه کودکان مبتلا به اختلال خواندن مراجعه­کننده به مراکز درمانی شهرستان مشهد در سال ۱۳۹۴ تشکیل می دهند. نمونه پژوهش ۴۰  کودک مبتلا به اختلال خواندن بود که  به صورت در دسترس انتخاب و  به صورت تصادفی در دو گروه آزمایشی و کنترل(هر گروه ۲۰ نفر) گمارده شدند. داده­های پژوهش با استفاده از آزمون­های برج لندن، استروپ، عملکرد پیوسته و با استفاده از آزمون مداد کاعذی هماهنگی دیداری حرکتی بندر گشتالت جمع­آوری، و با روش تحلیل کوواریانس چندمتغیره تجزیه و تحلیل شدند. نتایج  پژوهش نشان داد که آموزش خودتعلیمی کلامی بر تمامی کارکردهای اجرایی(به استثنا خطای همخوان در آزمون استروپ) و هماهنگی دیداری حرکتی افراد نارساخوان موثر است(۰۱/۰˂P). با توجه به یافته­ها استنباط می­شود که آموزش خودتعلیمی کلامی، درمانی موثر جهت بهبود علائم کودکان نارساخوان می­باشد.

کلیدواژه ها:

آموزش خودتعلیمی کلامی ، کارکردهای اجرایی ، هماهنگی دیداری حرکتی ، نارساخوانی