تاب آوری شهری در دوران کرونا و پساکرونا

در زندگی مدرن امروزی، رشد شتابان شهرنشینی و توسعه مناطق شهری موجب شده که آسیبپذیری آنها در برابر بحرانهای گوناگون بیش از پیش مورد توجه واقع گردد. بخصوص با شیوع ویروس کرونا در مقیاس جهانی و شکل گیری پاندمی کووید ۱۹، تاب آور نمودن جوامع شهری جایگاه ویژه ای در ادبیات شهرسازی و مدیریت بحران پیدا کرده است. تاب آوری شهری به توانایی یک سیستم شهری در مقیاس زمانی و فضایی برای حفظ یا بازگشت سریع به عملکردهای مطلوب گذشته در برابر اختلالات و بحرانها گفته میشود. این مفهوم، از جمله مهمترین موضوعات برای رسیدن به پایداری و به عنوان راهی برای تقویت جوامع با استفاده از ظرفیتهای موجود شناخته میشود. همچنین این رویکرد، به عنوان یک چارچوب در راستای توسعه پایدار، میتواند درتمامی بخشهای مخاطرات و مدیریت بحران دخیل باشد.پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی و از منظر ماهیت، توصیفی تحلیلی میباشد که در آن از منابع به روز کتابخانه ای و اینترنتی استفاده شده و فیش برداری نیز به عنوان ابزاری در راستای جمع آوری اطلاعات، مدنظر قرار گرفته است.در انتها، کاربرد تاب آوری شهری در راستای مقابله و مدیریت صحیح کووید۱۹ تحلیل شده و شاخصهای مهم این رویکرد به منظور تحقق شهری تاب آور احصا گشته است. نهایتا نیز راهکارهای تحقق و افزایش تاب آوری شهری در شرایط مذکور (پاندمی) ارائه شده است تا با اهتمام ورزیدن به آن، بحران کووید ۱۹ هم در مقطع کنونی و هم در دوران پساکرونا به نحو احسنت مدیریت گردد.