مقایسه روش های استنتاج فازی و هوش مصنوعی در تعیین پهنه های سیل خیز مطالعه موردی؛ استان گیلان

ایران یکی از کشورهایی است که در معرض سوانح طبیعی بسیاری قرار دارد که سیل یکی از جدی ترین آنهاست. چگونگی پایش و کنترل سوانح، ارزیابی خسارت و امداد رسانی یکی از مهمترین مشکلات دولت و کارشناسان مدیریت بحران است. در صورت داشتن نظارت مستمر قبل از وقوع، ارزیابی دقیق در حین و بعد از وقوع سانحه، می توان از دامنه خسارات و هدر رفتن منابع انسانی و مادی جلوگیری کرد. جلوگیری از خطرات ناشی از سیل، ساماندهی و مدیریت سیل در رودخانه ها و نهایتا به سازی رودخانه ها، نیازمند تشخیص و تعیین پهنه های سیل خیز است. مدل سازی عامل مبنا ( ( ABM رویکردی برای ارائه سیستم های شبیه سازی و انتزاعی بمنظور کشف و مطالعه الگوهای برآمده از عوارض مرتبط به محیط های مورد مطالعه می باشد. به عبارت دیگر، مدل سازی عامل- مبنا بعنوان رویکردی نوین جهت توسعه ی ابزارهای شبیه سازی برای پدیده های پیچیده در حوزه های مختلف از جمله بلایای طبیعی، مطالعات بیولوژیکی و شرایط امداد و نجات سیل میتواند مورد استفاده قرار گیرد. در این تحقیق، از دو رویکرد استنتاج فازی با درنظر گرفتن پارامترهای موثر بر وقوع سیلاب با بهره گیری از داده های حاصل از سنجش از دور و مدل سازی عامل مبنا برای تهیه نقشه خطر سیل بعنوان راه کارهای بازدارنده در جلوگیری از مخاطرات سیل در راستای مدیریت و تصمیم گیری قبل از وقوع سیل استفاده شده است. در نهایت نیز به مقایسه این دو رویکرد و بررسی کارکردهای آنها پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

نقشه پهنه بندی خطر سیل ، استنتاج فازی ، مدل سازی عامل مبنا ، استان گیلان