بررسی تنوع ژنتیکی مرغان بومی استان خراسان رضوی با استفاده از نشانگر های ریز ماهواره

در این تحقیق به رابطه و تنوع ژنتیکی جمعیت مرغان بومی استان خراسان با استفاده از چهار جفت نشانگر ریزماهواره ای (MCW۵، MCW۱۶، MCW۱۸ و MCW۳۴) پرداخته شد. از این جمعیت ۹۰ نمونه خون گرفته شد و DNA آنها به روش فنول و کلروفورم استخراج شد. جایگاه MCW۵ با ۶ آلل و جایگاه MCW۳۴ با ۴ آلل به ترتیب بیشترین و کمترین تعداد آلل را نشان دادند که به دنبال آن جایگاه های فوق با ۲۹۳/۵ و ۱۳۸/۳ به ترتیب بیشترین و کمترین آلل موثر را نشان دادند. بیشترین میزان هتروزیگوسیتی مورد انتظار در جایگاه MCW۵ (۸۱۵۷/۰) و کمترین آن مربوط به جایگاه MCW۳۴ (۶۸۵۴/۰) گزارش شد. میزان تنوع درون جمعیتی در این جمعیت (۷۴/۰) گزارش شد که ممکن است ناشی از همخونی پایین در این جمعیت باشد. تمامی جایگاه های مورد بررسی در این جمعیت انحراف از تعادل هاردی واینبرگ را نشان دادند. با توجه به نتایج تحقیق حاضر جمعیت مرغ بومی خراسان تنوع ژنتیکی زیادی نشان داد که ناشی از قابلیت زیاد نشانگرهای ریزماهواره در ارزیابی تنوع ژنتیکی می باشد.

کلیدواژه ها:

تنوع ژنتیکی ، ریزماهواره ، مرغ بومی