اثربخشی آموزش خودآگاهی بر تغییر نگرش نسبت به آسیب های اجتماعی نوظهور در بین دانش آموزان مقطع متوسطه دوم شهرستان شهرکرد

هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش خودآگاهی نسبت به آسیب های اجتماعی نوظهور در بین دانش آموزان مقطع متوسطه دوم شهرستان شهرکرد بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه دانشآموزان مقطع متوسطه دوم شهر شهرکرد در سال تحصیلی ۱۴۰۰ - ۱۳۹۹ بود. پس از نمونه گیری در دسترس، تعداد ۳۰ دانش آموز مقطع متوسطه دوم انتخاب شده و بصورتتصادفی در دو گروه (آزمایش و کنترل) قرار گرفتند. گروه آزمایش مداخله آموزش خودآگاهی مرادپور و همکاران ( ۱۳۹۲ ) را دریافت کرد؛ گروه کنترل هیچ گونه مداخله ای دریافت نکرد. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه سنجش نگرش به آسیب های اجتماعی آقایی و تیمورتاش ( ۱۳۸۹ ) بود. مداخله طی ۱۲ جلسه ۹۰ دقیقه ای در مورد گروه آزمایش اجرا شد و داده ها با استفاده از تحلیل کواریانس چندمتغیره تحلیل شد. فرضیه ها در سطح ( ۰۵ / ۰ > P ) تایید شد. یافته ها حاکی از اثرگذاری مداخله بر مولفه های گرایش به فضای مجازی، گرایش به رفتار پرخطر و اختلال روانی، گرایش به اعتیاد به مواد مخدر و مشروبات الکلی و وضعیت امنیت عمومی در پس آزمون بود (فضای مجازی ۲۵۷ / ۰=Eta ، رفتار پرخطر و اختلال روانی ۲۶۳ / ۰=Eta ، اعتیاد به مواد و الکل ۳۲۶ / ۰=Eta و امنیت عمومی ۳۸۷ / ۰=Eta )؛ لذا می توان از این مداخله به عنوان مداخله موثر بر کاهش گرایش به فضای مجازی، گرایش به رفتار پرخطر و اختلال روانی، گرایش به اعتیاد به مواد مخدر و مشروبات الکلی و افزایش امنیت عمومی استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

آموزش خودآگاهی ، تغییر نگرش ، آسیب های اجتماعی نوظهور ، دانش آموزان