بررسی اثر روش های مختلف کاشت و سطوح مختلف توزیع هورمون ها بر آناتومی برگ پرچم ژنوتیپ های برنج تحت تنش شوری در شمال خوزستان

این پژوهش با هدف تعیین بهترین روش کشت و تیمار هورمونی در مواجهه با شرایط شوری پیرامون گیاه برنج به صورت کرت های دو بار خردشده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در استان خوزستان در دو سال (۱۳۹۷ و ۱۳۹۸) انجام شد. سه شیوه کاشت (خشکه کاری، نشایی و مستقیم یا رایج منطقه)، ۱۶ سطح مختلف هورمون های اکسین و سالسیلیک اسید به صورت پرایمینگ بذری و تیمارهای مختلف اسپری برگی با مقدار ۱ و ۲ لیتر در هکتار و زمانهای اسپری مختلف در مراحل پنجه زنی و ظهور خوشه بر ژنوتیپ های مختلف برنج مورد بررسی قرار گرفت. نتایج تجزیه مرکب نشان داد به غیر از اثر متقابل روش کشت در هورمون صفت سطح دستجات آوندی بزرگ در سایر موارد اثرات اصلی و متقابل صفات تفاوت معنی داری در سطح احتمال یک درصد وجود دارد. بیشترین سطح دستجات آوندی در روش کشت نشایی به دلیل مدیریت بهینه و پرایمینگ با اکسین و سالسیلیک اسید به دلیل بیشترین تاثیر گذاری بر گیاه بدست آمد. همچنین سطح صفات مزبور در ژنوتیپ های با مقاومت بیشتر کمتر بود که می تواند یکی از مکانیسم های اصلی گیاه به لحاظ افزایش سازگاری و حفظ بیشتر پتانسیل آبی درون گیاه تحت تنش شرایط شوری باشد. در نهایت به ترتیب بیشترین سطح دستجات آوندی بزرگ و کوچک با متوسط ۱۲۳۴۸ و ۷۹۲/۱۹۲۸ میکرومترمربع در ژنوتیپ های IR ۸۰۵۰۸-B-۱۹۴-۳-B و عنبوری قرمز در تیمارهای گفته شده بدست آمد. سطح دستجات آوندی بزرگ بیشترین همبستگی مثبت و معنیدار را با ضریب **۱۲۴/۰ با عملکرد دانه به لحاظ سطح بالای آن در انتقال آب دارا بود.

کلیدواژه ها:

تنش شوری ، برنج ، بافت ، الگوی کاشت ، هورمون ، پرایمینگ