بررسی و تحلیل رابطه مدیریت شهری و توسعه پایدار در بافت های تاریخی: مطالعه موردی بافت تاریخی شیراز با تاکید بر ارائه مدلی کاربردی و همساز با فرهنگ و شرایط محیطی

توسعه پایدار به کارگیری فناوری­ های منطبق با محیط زیست و بدون آلودگی از مهم ترین روش­ ها است. بازسازی و توسعه بافت های تاریخی به جامعه محلی کمک می­ کند تا نگاهی مثبت به توسعه اقتصادی خودشان داشته باشند. بافت های قدیمی به عنوان بخش­های مهمی از شهر نشان دهنده ­ی هویت شهرند. بافت های کهن و مجموعه­های تاریخی در یک شهر بر پایه ارتباط و پیوندی منطقی خلق شده­اند که این از خصوصیات معماری سنتی ایران است. هدف اصلی این مقاله عبارت است از بررسی و تحلیل مدیریت شهری بافت های تاریخی شهرهای ایران به ویژه بافت تاریخی شهر شیراز با توجه به شرایط فرهنگی و محیطی آن ها در راستای توسعه پایدار. بافت تاریخی شهرها و به ویژه شهر شیراز از اهمیت فراوانی برخوردار است به نحوی که می­توان گفت هویت شیراز ویلاهای اطراف شیراز نیست بلکه بافت قدیم و تاریخی آن است؛ بنابراین مدیریت شهری و توسعه پایدار بافت تاریخی شهر از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است. با توجه به این مقدمه سوالی که در این مقاله مطرح می­شود این است که با توجه به شرایط فرهنگی و محیطی بافت های تاریخی شهرها ایران و به ویژه شهر شیراز مدیریت شهری بافت های تاریخی شهرها بایستی چگونه انجام شود که توسعه پایدار همساز با فرهنگ و شرایط محیطی را به وجود آورد؟ نتایج این مقاله نشان می دهد که با توجه به ویژگی­های بافت تاریخی ازجمله وجود فضاها و عناصر دارای ارزش در کنار و تقابل با فضاها و عناصر فاقد ارزش که افت کیفیت بافت­، افزایش فرسودگی و ناکارآمدی را بر بافت تحمیل کرده اند، وضعیت ناپایداری را در ابعاد گوناگون در بافت­های مذکور باعث شده­اند. ازاین رو چنانچه مدیریت بافت تاریخی با استفاده بهینه از ارکان خود بتواند در جهت ساماندهی فضاها و عناصر داخل بافت اقدام کند و ویژگی های دارای ارزش را برجسته نماید، به فرآیند پایداری محله ای و اهداف شهر پایدار کمک می­کند. روش این پژوهش توصیفی- تحلیلی است. روش جمع آوری داده ها نیز کتابخانه ای و نیز استفاده از مقالات علمی- پژوهشی است. ابزار گردآوری اطلاعات فیش برداری و استفاده از جداول و نمودارها و نیز نقشه ها است. ابزار گردآوری اطلاعات فیش برداری و استفاده از جداول و نمودارها و نیز نقشه ها است.

کلیدواژه ها:

واژگان کلیدی: مدیریت شهری ، توسعه پایدار ، بافت های تاریخی ، بافت تاریخی شیراز