تحلیل وارزیابی متغیرهای موثر بر ارتقای تاب آوری شبکه معابر شهری دربرابربحران های طبیعی وانسان ساخت(نمونه موردی: مناطق ۵ گانه حوزه شرقی شهر تهران)

شبکه معابر ارتباطی از مهمترین عناصرساختار کالبدی شهربه ویژه بعدتاب آوری معیاری برای سنجش میزان توانایی نظام شهری برای جذب تغییرات وسازمان دهی مجدد تغییرات حاصل از اختلالات، پایداری شهر و ظرفیت سازی می باشد. حوزه شرقی شهرتهران همواره درمعرض خطرات شدید احتمالی ناشی از بحران های طبیعی و انسان ساخت می باشد..هدف پژوهش،تحلیل وارزیابی متغیرهای موثربر ارتقای تاب آوری، تشخیص وتفکیک عوامل اثرگذار برآسیب پذیری وکاهش تلفات و خسارات ناشی از بروز بحران دربرابر بحران های طبیعی وانسان ساخت در شبکه معابرشهری ناشی از زلزله در حوزه شرقی تهران است. روش این پژوهش از نظر هدف کاربردی و مبتنی بر روش توصیفی- تحلیلی است. داده های مورد مطالعه با استفاده از منابع کتابخانه ای و همچنین بررسی های پیمایشی و میدانی به دست آمده است.برای تحلیل داده ها ازتکنیک و مدلAHP، با استفاده از نرم افزار Expert choice وGIS بهره گرفته شده است.نتایج نشان می دهدکه: با بکارگیری هفت معیار در دو طبقه کلان با توجه به تراکم جمعیتی و انسداد معابر منطقه ۱۳،بیشترین آسیب پذیری معابر را بزرگراه امام علی و بسیج و محورهای منتهی به آنها، براساس الگوی سفر ساکنین شبکه ارتباطی بخش شمالی حوزه مناطق ۴ و ۸ با تاکید بر بزرگراه همت و امام علی بیشترین انسداد،معابر با توجه به درجه محصوریت مرتبط به مناطق ۱۴،۱۳ و ۱۵،شناسایی ظرفیت های اجتماعی ساکنین مربوط به منطقه ۱۵،فرسودگی کالبدی مناطق ۱۴،۱۳و۱۵، ومولفه تراکم ساختمانی مناطق ۸ و ۱۳بیشترین آسیب پذیری را در زمان حوادث و بحران ها خواهند داشت.

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، شبکه معابر ، بحران طبیعی ، خطرپذیری ، تهران