نسبت خودشناسی با فضای مجازی

هدف در نوشتار حاضر تبیین نسبت خودشناسی با فضای مجازی است. در تعالیم اسلامی » خودشناسی« را سودمندترین معارف، مقدمه و لازمه » خداشناسی« دانسته اند. از دیگر سو، ظهور نتایج انسان مداری در تفکر غرب و سیطره فناوری های نوین، امکانی فراگیر و اجتناب ناپذیر را با عنوان » فضای مجازی« بر زندگی آدمیان مستولی نموده است. مساله اصلی در اینجا چگونگی مواجه ه خودشناسی با فضای مجازی و بررسی آثار حاکمیت فضای مجازی بر راه ها و آثارخودشناسی است. این تحقیق که با روش تحلیلی- استنباطی صورت گرفته است پس از ذکر جایگاه »خودشناسی«،ضرورت ها، راه ها و آثار آن در الگوی تعالیم اسلامی و نیز پرداختن به اهمیت و ضرورت »فضای مجازی« در دنیای معاصر و ارزیابی سلطه آن بر عالم و آدم و بالطبع محدودیت ها و آسیب هایی که در راه خودشناسی و در نتیجه کشف آثار آن بجای خواهد گذاشت به این نتیجه رسیده است که فضای مجازی علی رغم فرصت بی سابقه ای که به جهت سطح دسترسی و برقراری روابط جهانی در اختیار آدمی قرار داده اما نتوانسته است انسان را در شناخت واقعی ابعاد وجود ملکوتی خود تجهیز نموده و در عوض سرگشتگی و عسرت او را در زمانه موجود افزوده است.

کلیدواژه ها:

خودشناسی ، فضای مجازی ، تعالیم اسلامی ، دنیای معاصر ، سرگشتگی