جایگاه و نقش تراضی اصحاب دعوا در ختم دادرسی در حقوق ایران و لبنان

دادرسی دموکراتیک امروزه در میان حقوق دانان از چنان جایگاه برخوردار است که نقش اراده در آن اهمیت زیادی دارد. تراضی طرفین در جریان رسیدگی علاوه بر افزایش روند دموکراتیک دادرسی به پشتوانه اراده مشترک اختلافات را کاهش می دهد و عدالت قضائی را بهتر تضمین می نماید. اراده مشترک اصحاب دعوا همچنان که در شروع و جریان دادرسی تاثیر زیادی دارد در ختم آن نیز حائز اهمیت است. به نحوی که افراد می توانند با توافق یکدیگر اختلاف خود را از طریق شیوه های جایگزین مانند سازش و داوری حل نموده و به جریان دادرسی خاتمه دهند همچنین آنها می تواند با یکدیگر توافق کرده و دعوای مطروحه را مسترد نمایند یا به پشتوانه تفاهم مشترک حکم صادر را پذیرفته و اعتراضات بعدی را از خویش ساقط نمایند و دادرسی را پایان دهند. این مقاله که به روش تحلیلی توصیفی به کمکفیش برداری و استفاده از منابع کتابخانه ای مورد نگارش قرار گرفت و حقوق ایران و لبنان در خصوص تراضی اصحاب دعوا در ختم رسیدگی را مورد مطالعه قرار دادبه این نتیجه دست یافته است که عمده تفاوت میان ایران و لبنان در این خصوص در موضوع استرداد دعوا است که بنا به قانون ایران استرداد بعد از ختم رسیدگی تنها با پذیرش خوانده صورت میگیرد اما در حقوق لبنان خوانده در صورتیمیتواند با درخواست خواهان موافقت یا مخالفت نماید که وارد دفاع ماهوی شده و ادله و اظهاراتی در این زمینه بیان داشته باشد در غیر این صورت اراده خوانده توجیح قانونی ندارد. تفاوت دیگر میان این دو کشور در خصوص اختیارات داور و کارشناس است که در حقوق لبنان برای آنها دامنه وسیع تری از اختیارات در نظر گرفته شده است.

کلیدواژه ها:

اصحاب دعوی ، استرداد دعوی ، ختم دادرسی ، رضایت طرفین دادرسی