مدیریت شهری بر مبنای حکمروایی خوب شهری

حکمروایی شهری فرایندی است که منابع بخش عمومی و خصوصی را به سمت علایق مشترک جمعی هدایتمی کند. اداره شهرها صرفا به دولت محلی محدود نیست؛ بلکه شامل طیف وسیعی از همه ذی نفعان شهریشامل دولت مرکزی، بخش خصوصی، نهادها و سازمان های غیردولتی مردم نهاد، رسانه ها، تشکل های حرفهای و تخصصی و سایر اعضای جامعه مدنی است. در واقع، رویکرد حکمروایی خوب به منزله «انتقال پارادایم» از حکمرانی به حکمروایی و حکمروایی خوب شهری می باشد. رویکرد حکمروایی خوب، قادر است کارآمدیمدیریت توسعه را دگرگون کند و افزایش دهد. به کارگیری رویکرد حکمروایی خوب در سطح ملی، منطقه ای،محلی و شهری مستلزم وجود دولت، مدیریت های محلی و شهری توسعه گراست که خواهان ارتقای مدیریتتوسعه بر اساس شاخص های علمی و تجربی حکمروایی خوب باشند و به این امر واقف باشند که اجرای اینرویکرد نهادی، کارآمدی مدیریت توسعه را دگرگون و افزایش می دهد؛ در غیر این صورت، استفاده ابزاری وتزئینی و تبلیغاتی از آن مفید نخواهد بود. همچنین حکمروایی خوب، مستلزم یک سری تغییرات در سطحکلان و خرد است؛ در سطح کلان ، به بسترسازی نهادی که در آن سازمان ها عمل می کنند ارجاع داده میشود که شامل روابط رسمی و ساختارهاست و در سطح خرد نیز به سهم بالقوه سازمان های افقی و شبکه هادر توسعه مربوط می شوند. این رویکرد، فراتر از حکومت و با مشارکت ذی نغعان جامعه بر اساس ابعاد و شاخصهای کلی و شاخص های اختصاصی در «حوزه مدنظر» به مدیریت توسعه، ماهیت و عملکرد جدید و کارآمد می بخشد. رویکرد حکمروایی خوب، محصول علم و تجربه دهه های اخیر است و همانند همه رویکردهای علمیو عرفی که به کار توسعه می آید، قادر است کامل تر شده یا تغییر یابد؛ اما امروزه کارآمدی خود را نشان دادهاست. بنابراین، به کارگیری آن در ایران نیز ممکن است در سطوح مختلف ملی، منطقه ای و شهری ما را یاری رساند.

کلیدواژه ها:

مدیریت شهری ، حکمروایی ، مدیریت محله ، کارایی ، سنجش