نقش شهرداری ها در فرایند مدیریت بحران

اگر چه امروزه با پیشرفت فناوری و دانش بشر در عرصه های مختلف، شهرها و کلان شهرهای دنیا به پیشرفت های چشمگیری دست پیدا کرده اند ولی همزمان با این پیشرفت احتمال آسیب پذیری آن ها در برابر بحران های انسانی در دهه های اخیر افزایش پیدا کرده است. از این رو مدیران و برنامه ریزان شهری در سال های اخیر با استفاده از رویکردهای نوین برنامه ریزی و طراحی شهری از قبیل پدافند غیرعامل سعی کرده اند تا ساخت کالبدی، برنامه ریزی فضاهای شهری و چیدمان کاربری های مختلف را بر اساس راهبردهای نوین این رویکردها، ساختاربندی نمایند. در واقع یکی از دریچه های اصلی برای تحلیل و شناخت وضعیت مدیریت شهری در تطبیق با مفاهیم و مولفه های تاب آوری شهر در برابر حوادث بررسی وظایف، تکالیف، مسئولیت ها و اختیارات مدیریت شهری از منظر قانونی و مقررات، ملاک عمل است. برهمین اساس هدف اصلی پژوهش حاضر نقش شهرداری ها در فرایند مدیریت بحران با روش توصیفی- تحلیلی می باشد. نتایج پژوهش نشان می دهد گستردگی شهر، حاشیه نشینی و کمتر توجه کردن به مقررات ملی ساختمان از جمله مسائلی است که امروزه کلانشهرها را درگیر خود کرده است، بنابراین در پس سالها کسب تجربه داخلی و خارجی در موضوع مدیریت شهری ، ثابت گشته است که اداره مطلوب شهرها به صورت جزیره ای و غیر متمرکز و با اتکا به دهها سازمان و نهاد دشواری های بسیاری دارد و الگوی مطلوب تجمیع تمامی امور اداره شهرها در نهاد واحد مدیریت شهری یا همان ساختار شهرداری است تا بتوان با نگاهی همه جانبه و جامع و در نهایت هم افزایی و یکپارچگی ساختارها تحت مدیریتی واحد اداره به سامان شهرها را تحقق بخشید. با توجه به اینکه نمود تمامی بحرانها در سطوح مختلف به سطح محلی بازمی گردد، تبیین جایگاه مدیریت شهری کشور در فرآیند مدیریت بحران می بایست از منظر ساختاری و قانونی مد نظر قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی ، مدیریت بحران ، رویداد زلزله