تاب آوری محیط شهری در برابر مخاطرات طبیعی (مطالعه موردی: زلزله)

با گسترش شهرها و تنوع نیازهای شهری، از طرف دیگر آسیبها و تهدیدهای طبیعی مشکلات انسانی هم شهرها را تهدیدخواهندکرد. ازاینرو نیاز است تا به دنبال افزایش ظرفیت و توان سکونتگاه های شهری و ضریب تاب آوری آنها، زمینه برای مدیریت با کیفیت شهرها برای آینده گان فراهم گردد. امروزه یکی از مهمترین مخاطرات خطر وقوع زلزله که مدام شهرها را تهدید مینماید. هدف این مقاله بررسی الگوهای تاب آوری محیط شهری در برابر زلزله، مفهوم تاب آوری ، شاخص، ابعاد تاب آوری و اصول ۱۰گانه مدیریتی و هشت الگوی منتخب تاب آوری توبین، خطی-زمانی، مکانی، Systemic Resilience، SERV، CcaR ، BRIC،P.E.O.P.L.E.S مرتبط با تاب آوری بافتهای شهری در برابر زلزله میباشند.که مطالب مورد نظر از طریق مطالعات کتابخانه ای و جمع آوری مقالات معتبر است. نتایج حاصل از این پژوهش حاکی از آن است که با استفاده از این شاخصها ، الگوها و برآورد تغییرات در بخشهای گوناگون میتوان استراتژیهای بهبود تاب آوری را با یکدیگر مقایسه کرد و راهکاری اقتصادی مناسب را انتخاب نمود.

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، زلزله ، مخاطرات طبیعی ، محیط شهری.