بررسی عوامل موثر بر ارتقاء مشارکت شهروندان در مدیریت بافت تاریخی (نمونه مطالعاتی: منطقه ۱۲ شهرداری تهران)

مدیریت بافت تاریخی از جمله مفاهیمی است که از ابعاد مختلف اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و ... قابل بحث و روز به روز بر اهمیت آن افزوده میشود. بافتهای تاریخی و فرهنگی به عنوان هسته قدیمی و تاریخی دارای قابلیت های بالفعل و بالقوه اند که در صورت عدم پیشبینی تمهیدات لازم، موجب آسیبهای جبران ناپذیر و اتلاف سرمایه های فرهنگی میشود. با تعریف حکمروایی به عنوان رابط بین جامعه مدنی و دولت میتوان اذعان داشت تحقق حکمروایی شهری در مدیریت بافت تاریخی بدون مشارکت فعال شهروندان، در مفهوم واقعی آن تحقق نخواهد یافت و مدیریت بافت تاریخی در چارچوبی محدود و ایستا، با اعمال قدرتی یکسویه در تصمیم گیری باقی خواهد ماند. این روند سبب آشفتگی در بافت تاریخی شده و مهمتر از آن آسیب خوردن به هویت بافت را سبب شده است. از این رو پژوهش حاضر با هدف ارائه راهکاریهایی برای تحقق مشارکت شهروندان در مدیریت بافت تاریخی منطقه ۱۲ شهرداری تهران تدوین شده است. نوع این تحقیق کاربردی و روش مطالعه آن توصیفی-تحلیلی است و به بررسی ساختار مدیریت بافت تاریخی منطقه ۱۲ شهرداری تهران و نقش مشارکت شهروندان در تهیه، اجرا و پایش طرحهای مداخلاتی پرداخته شده است. سپس با استفاده از ماتریس (SWOT)، راهبردها و سیاستهای مناسب برای حرکت به سوی تحقق عملی مشارکت شهروندان در مدیریت بافت تاریخی ارائه شده است. نتایج تحقیق نشان داد سطح اعتماد به نهادهای مدیریت بافت تاریخی در میان ذینفعان بافت تاریخی بسیار پایین است و این مساله لزوم توجه به اعتماد سازی و افزایش شفافیت و پاسخگویی نهادهای مدیریتی را طلب مینماید.

کلیدواژه ها:

بافت تاریخی ، مدیریت بافت تاریخی ، مشارکت شهروندان ، مدیریت شهری ، حکمروایی شهری