نقش مدیریت یکپارچه شهری در بهبود مدیریت و ساماندهی بحران

امروزه برای جلوگیری و کاهش اثرات جانی و مالی چنین مخاطراتی، دانشی به نام «مدیریت بحران» به وجود آمده است. چنینرویکردی بسیاری از بلایا و مخاطرات طبیعی را که رخ داده است یا ممکن است رخ دهد، مدیریت و ساماندهی می کند؛ از اینرو در دنیای امروز مدیریت بحران از جمله مسایلی است که لازم است در فرایند برنامه ریزی شهری بدان توجه شود؛ به طوریکه رویدادهای بحرانی مربوط به بلایای طبیعی مانند سیل، طوفان و زلزله به پیش زمینه اساسی مدیریت برای ایجاد برنامه ریزیو کنترل تبدیل شده است. بافت های فرسوده شهری و سکونتگاه های حاشیه ای و غیر استاندارد در کشورهای در حال توسعه،بنا به دلایلی از قبیل عدم رعایت معیارهای فنی و مهندسی در ساخت بنا، شبکه ارتباطی ناکارآمد، عدم وجود تاسیسات وتجهیزات شهری، بیش تر از سایر بافت های شهری در معرض خطر زلزله قرار دارند. هدف پژوهش حاضر نقش مدیریت یکپارچهشهری در بهبود مدیریت بحران با تاکید بر بافت فرسوده شهری با روش توصیفی می باشد. نتیجه پژوهش نشان می دهد مدیریتیکپارچه بحران در بسیاری شرایط اعم از وقوع بلایای طبیعی مانند سیل، زلزله و آتش سوزی گرفته تا وقوع بحران های سیاسیو اقتصادی از قبیل جنگ، قحطی و... می تواند به کنترل و مدیریت هر چه بهتر شرایط کمک کند. بخش عمده ای از سطح شهرهای بزرگ و تاریخی ایران، دچار فرسودگی و ناکار آمدی است. در این محدوده ها سرمایه های انسانی، مالی، اقتصادی، اجتماعیو فرهنگی شهرها در معرض خطر قرار دارند. بر اساس شاخص های مصوب شورای عالی شهرسازی و معماری ایران، بافت فرسودهشهری به محدوده یا بلوک شهری اطلاق می شود که بیش از ۵۰ درصد بناهای آن ناپایدار، معابر آن نفوذ ناپذیر و املاک آنریزدانه باشد. لذااصلاح وضعیت و باز آفرینی اقتصادی- اجتماعی و کالبدی بافت های مزبور و بازگرداندن مجدد آنها به حیاتشهر، از ضرورت عملکرد مسئولین می باشد.

کلیدواژه ها:

مدیریت بحران ، بافت فرسوده شهری ، مدیریت یکپارچه شهری