مطالعه برنامه ریزی راهبردی شهری در شهر شیراز

کشور ایران دارای قابلیت ها و استعدادهای فراوانی جهت گردشگری است که باعث شده ایران به عنوان پنجمین کشور دارای تنوع طبیعی درجهان شناخته شود؛ اما متاسفانه باوجود جاذبه های بسیار، این کشور در جذب گردشگر و توریسم با چالش ها و معضلات بسیاری روبرو است. حلاین مسئله نیازمند بررسی پتانسیل ها و محدودیت های توسعه گردشگری و تلاش جهت رفع محدودیت ها را طلب می کند. موضوع توسعه پایداردر جهان در پی بروز آثار نامطلوب رشد تکنولوژی و استفاده بیرویه از منابع طبیعی مطرح گردید. این موضوع در بسیاری از ابعاد توسعه موردتوجه قرار گرفته است که یکی از این ابعاد، توسعه پایدار شهری برنامه است. برنامه ریزی شهری در قرن بیستم در حالی پایان یافت که نه تنهااین برنامه ریزی مثبت ارزیابی نمی گردد، بلکه عملکرد آن نشان دهنده بسیاری از مشکلات مهم و مخرب برای ساکنین شهرها و عدم تعادل میاننظام های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی است. برای جلوگیری از آثار مخرب توسعه شهری، موضوع توسعه پایدار شهری مطرح و برای تحقق آنشاخص هایی نیز در نظرگرفته شد. رشد بی رویه کلانشهرها در کشور در پی ضعف برنامه ریزی در مناطق روستایی و بروز پدیده مهاجرت و ازطرفی افزایش نرخ رشد جمعیت پدیدار گشت و موجب شد تا شهرهای متوسط و کوچک تبدیل به شهرهای بزرگی شوند که حل مشکلات آنهانیازمند سرمایه گذاری گسترده در تمامی ابعاد شهری است. شهر شیراز نیز به عنوان یکی از کلانشهرهای کشور در طی چند دهه گذشته دارایرشد جمعیتی بالایی بوده است که این افزایش باعث بروز مشکلات متعدد در مدیریت شهری شده است. روش تحقیق در این مطالعه استفاده ازروش توصیفی است که با استفاده از برنامه ریزی راهبردی و استراتژیک، موضوع توسعه پایدار شهری را مورد بررسی قرار می دهد.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی ، توسعه پایدار ، شیراز