بررسی رابطه سبک های دلبستگی، پرخاشگری و افزایش سازگاری فردی اجتماعی بین دانشجویان دانشگاه آزاد واحد اراک در سال ۱۴۰۰

بدون شک یکی از تحولات بسیار مهم در حوزه روان شناسی معاصر، نظریه دلبستگی بالبی می باشد که اهمیت نقش تجارب هیجانی اولیه کودک با مراقب خود را در رشد هیجانی و شناختی فرد برجسته ساخته است. بسیاری از مطالعات نشان داده اند که تجربه های کودک با مادر (مراقب) در رفتارهای بزرگسالی اثری مستقیم گذاشته است. پژوهش حاضر نیز در راستای پژوهشهای پیشین به بررسی رابطه سبک های دلبستگی، پرخاشگری و افزایش سازگاری فردی اجتماعی بین دانشجویان دانشگاه اراک پرداخته بود. طرح پژوهش حاضر توصیفی، از نوع همبستگی می باشد. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه دانشجویان دانشگاه اسلامی واحد اراک در سال تحصیلی ۱۳۹۹- ۱۴۰۰ است که تعداد کل دانشجویان ۹۷۸۰ نفر می باشد و در تحقیق حاضر از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ایی چندمرحله ایی استفاده و تعداد نمونه ۸۱ نفر از دانشجویان انتخاب گردید. به منظور جمع آوری داده های مورد نیاز از پرسشنامه مقیاس دلبستگی بزرگسالی، سازگاری اجتماعی بل ( (۱۹۶۱ پرسشنامه پرخاشگری (باس و پری، (۱۹۹۲ استفاده گردید. نتایج نشان داد که بین مولفه سبک دلبستگی ایمن با سازگاری اجتماعی رابطه مثبت معنادار در سطح (r= ۰/۰۵ ) و با پرخاشگری رابطه منفی معنادار در سطح (r=۰/۰۵) در بین دانشجویان وجود دارد و همچنین بین مولفه های سبک دلبستگی نا ایمن اجتنابی و دوسوگرا با سازگاری اجتماعی رابطه منفی معنادار در سطح (r=۰/۰۵ ) و با پرخاشگری رابطه مثبت معنادار در سطح (r=۰/۰۵) در بین دانشجویان وجود دارد همچنین بین سازگاری اجتماعی و پرخاشگری رابطه منفی معنا دار در سطح (r=۰/۰۵) وجود دارد.

کلیدواژه ها:

سبک دلبستگی ، پرخاشگری ، سازگاری اجتماعی