بهبود پایداری و قابلیت زیست دسترسی ویتامین D۳ در ساختار نانونیوزوم های طراحی شده با سورفاکتانت های مختلف

باتوجه به ارزش بالای تغذیه ای ویتامین D۳ و ازطرفی ناپایداری آن در شرایط مختلف محیطی و فراوری، لزوم حفظ آن ازطریق تکنیک هایی مانند ریزپوشانی طی مغذی کردن مواد خوراکی با آن حس می شود. در این مطالعه ویتامین D۳ در ساختار نیوزوم های بر پایه سورفاکتانت های مختلف (اسپن ۶۰، توئین ۲۰ و ۸۰) و کلسترول با نسبت های (۸۰:۲۰ و ۶۰:۴۰ وزنی/وزنی) با استفاده از روش هیدراسیون لایه نازک-سونیکاسیون انکپسوله شد. مشخص گردید که نیوزوم های تهیه شده با توئین ۲۰ و ۸۰ با نسبت سورفاکتانت به کلسترول (۸۰:۲۰ وزنی/وزنی) از کمترین میانگین اندازه ذرات، کمترین شاخص پراکندگی و بیشترین مقدار پتانسیل زتا برخوردار بودند. همچنین این نمونه ها از کارایی انکپسولاسیون بالا و اندازه ای در حدود مقیاس نانو بودند. تعیین پایداری ویتامین D۳ طی ۱ ماه نگهداری در دمای یخچال برای نمونه های نانونیوزوم بر پایه توئین ۲۰ و ۸۰ با نسبت سورفاکتانت به کلسترول (۸۰:۲۰ وزنی/وزنی) صورت گرفت. نتایج نشان داد که نانونیوزوم های بر پایه توئین ۲۰ پایداری بیشتری نسبت به نمونه های بر پایه توئین ۸۰ طی ۱ ماه نگهداری داشتند. همچنین قابلیت زیست دسترسی ویتامین D۳ پس از هضم کامل تحت شرایط شبیه سازی شده دستگاه گوارش موردارزیابی قرار گرفت. براین اساس مشخص شد که قابلیت زیست دسترسی ویتامین D۳ در حالت آزاد ۵۸ درصد می باشد که طراحی نانونیوزوم های بر پایه توئین قابلیت زیست دسترسی آن را به طور معنی داری (۰/۰۵>P) بهبود بخشید. به طوری که بیشترین قابلیت زیست دسترسی ویتامین D۳ برای نانونیوزوم های توئین ۲۰ با نسبت سورفاکتانت به کلسترول (۸۰:۲۰ وزنی/وزنی) حاصل گردید.

کلیدواژه ها:

انکپسولاسیون ، دستگاه گوارش ، قابلیت زیست دسترسی ، نانونیوزوم ، ویتامین D۳