پیش بینی گرایش به خیانت زناشویی براساس تجارب معنوی، تعهد و خودتنظیمی زناشویی

مقدمه و هدف: هدف از انجام این پژوهش، پیش بینی گرایش به خیانت زناشویی براساس تجارب معنوی، تعهد زناشویی و خودتنظیمی زناشویی بود. روش: روش پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی است. جامعه آماری پژوهش دانشجویان متاهل مشغول به تحصیل دانشگاه آزاد اسلامی تهران شمال بودند. ۱۰۰ نفر از این افراد براساس فرمول پلنت از تاپاکینگ، فیدل و اولمن (۲۰۰۷) و به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب و به پرسش نامه های گرایش به خیانت زناشویی واتلی (۲۰۰۸)، تجارب معنوی اندروود و ترسی (۲۰۰۲)، تعهد زناشویی آدامز و جونز (۱۹۹۷) و خودتنظیمی زناشویی ویلسون، چاکر، لیزیو، هالفورد و کیملین (۲۰۰۵) پاسخ دادند. نتایج: یافته ها نشان داد که بین تجارب معنوی، تعه زناشویی و خودتنظیمی زناشویی با گرایش به خیانت زناشویی رابطه معناداری وجود دارد (P<۰/۰۱). نتایج تحلیل رگرسیون چند متغیره نیز آشکار کرد که ۵۷/۲ درصد واریانس گرایش به خیانت زناشویی به وسیله تجارب معنوی، تعهد زناشویی و خودتنظیمی زناشویی تبیین می شود. بحث: معویت صلح و ثبات زناشویی را افزایش می دهد. تعهد، تمایل به در تماس بودن را افزایش می دهد و خودتنظیمی به زوجین کمک می کند تا بر جنبه هایی از رابطه که به آسانی قابل تغییرند، مانند رفتار، افکار و احساسات شخصی خود متمرکز شوند و بدین طریق رضایت از رابطه زناشویی را افزایش دهند.

کلیدواژه ها:

گرایش به خیانت زناشویی ، تجارب معنوی ، تعهد زناشویی ، خودتنظیمی زناشویی