اثربخشی رویکرد واقعیت درمانی گلاسر بر سلامت روانی، صمیمیت زناشویی و کیفیت زندگی زوجین متقاضی طلاق استان اردبیل

پژوهش حاضر با هدف اثربخشی واقعیت درمانی بر سلامت روانی، صمیمیت زناشویی و کیفیت زندگی زوجین متقاضی طلاق شهر اردبیل صورت گرفت. طرح تحقیق آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش تمامی افراد متقاضی طلاق شهر اردبیل که جهت دریافت خدمات مشاوره به مراکز مشاوره مراجعه کرده بودند، را شامل میشد. از بین جامعه فوق ۲۰ نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش ۱۰) نفر) و کنترل ۱۰) نفر) گمارده شدند. ابزار اندازه گیری پژوهش پرسشنامه سلامت روانی گلدبرگ (GHQ)، صمیمیت زناشویی تامپسون و والکر و پرسشنامه کیفیت زندگی ۲۶ سوالی سازمان جهانی بهداشت بود. داده های به دست آمده با استفاده از آزمون کوواریانس مورد تحلیل قرار گرفت. بر اساس نتایج به دست آمده فرضیه اول پژوهش مبنی بر اثربخشی واقعیت درمانی بر سلامت روانی و تفاوت بین گروه آزمایش و کنترل از لحاظ میزان سلامت روانی در پس آزمون مورد تایید قرار گرفت. فرضیه دوم پژوهش مبنی بر اثربخشی واقعیت درمانی بر صمیمیت زناشویی افراد مورد بررسی و تفاوت بین گروه آزمایش و کنترل از لحاظ میزان صمیمیت زناشویی در پس آزمون مورد تایید قرار گرفت. همچنین آخرین فرضیه پژوهش مبنی بر اثربخشی صمیمیت زناشویی بر کیفیت زندگی افراد مورد بررسی و تفاوت بین گروه آزمایش و کنترل از لحاظ میزان کیفیت زندگی در پس آزمون مورد تایید قرار گرفت. با توجه به نتایج پژوهش میتوان گفت که واقعیت درمانی موجب افزایش میزان سلامت روانی، صمیمیت زناشویی و کیفیت زندگی در افراد تحت آموزش شده است. بنابراین به مشاوران خانواده و افراد دخیل در حوزه مشاوره زناشویی پیشنهاد میشود از پروتکل آموزشی واقعیت درمانی جهت ارتقای سطح سلامت روانی، صمیمیت زناشویی و کیفیت زندگی زوجین متقاضی طلاق استفاده کنند.

کلیدواژه ها:

واقعیت درمانی ، سلامت روانی ، صمیمیت زناشویی ، کیفیت زندگی ، طلاق