ارایه متدلوژی طراحی سیستم اتوبوسرانی مطالعه موردی شهر کرمانشاه

رشد روزافزون جمعیت و به تبع آن توسعه شهرها موجب بروز مشکلاتی در جابه جایی انسان و کالا می شود . توسعه شهری باعث افزایش تقاضای سفر شده است . با بررسی های انجام شده ملاحظه می شود که تسهیلات حمل ونقل موجود کفایت این تقاضا را نمی کند که این مسئله شهرهای بزرگ را دچار مشکلات بسیاری در زمینه های تراکم ترافیکی، آلودگی هوا، افزایش مصرف سوخت، استهلاک وسایل نقلیه و غیره می نماید . از طرف دیگر مشاهده می شود که تقاضای حمل ونقل در آینده به خصوص در کشورهای در حال توسعه، استفاده بیش از پیش از سیستم های حمل ونقل همگانی را توجیه می نماید . از اینرو بهبود سیستم حمل ونقل همگانی بالاخص سیستم اتوبوسرانی می تواند نقش مهمی را ایفا نماید . این بهبود ، از دو طری ق امکان پذ ی ر است . یکی تغی یر تکنولوژی و استفاده از سیستم های همگانی سریع و دیگری بهبود سی ستم اتوبوسرانی و استف اده بهتر از امکانات موجود و توسعه آن از طریق انجام تغییراتی در سی ستم موجود می باشد . بهبود سیستم اتوبوسرانی نیز خود در دو سطح انجام می شود .ی کی بهبود سیستم از طریق تغییر در شبکه اتوبوسرانی از نظر مسیر و تعداد خطوط و طراحی یک شبکه جدید و دیگری بهبود عملکرد خطوط از طریق تخصیص مناسب ناوگان به خطوط، تهیه جدول زمان بندی مناسب برای حرکت وسایل نقلیه و نیز انتخاب محل های مناسب برای ایستگاه ها می باشد . بنابراین طراحی شبکه اتوبوسرانی با هدف بهبود وضعیت حمل و نقل همگانی از اهمیت فراوانی می تواند برخوردار باشد . در این مقاله که مطالعه موردی آن، شهر کرمانشاه در نظر گرفته شده است ، روشی برای اصلاح سیستم اتوبوسرانی ارای ه شده، سپس جز ئ یات سیستم اتوبوسرانی پیشنهاد شده براساس روش پیشنهادی در این مطالعه، تشریح خواهد شد .

کلیدواژه ها:

طراحی سیستم اتوبوس رانی ، ناوگان ، ساختار شبکه اتوبوسرانی