مردم گرایی زبانی در داستان های فصیح

مردم گرایی زبانی یعنی کاربرد اصطلاحات عامیانه و ضرب المثل های به کار رفته در افواه مردم، در آثار ادبی، همواره وجود دارد و رسالت اصلی هر شاعر و نویسنده ایی آن است که ساختار و محتوایی آثار خود را با موقعیت اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و مذهبی زمانه پیوند زند. از طرفی جامعه شناسی ادبیات نیز، خود یکی از شیوه های علوم ادبیات است و به گونه ای متفاوت، با تحلیل این گونه آثار سرو کار دارد که وظیفه اصلی اش، همان توصیف مناسبات جامعه و طرح روابط علت و معلولی است. ادبیات به ویژه ادبیات داستانی، که موضوع پژوهش مورد نظر ماست، از بدو پیدایش در صدد بوده تا نشان دهنده وضع جامعه خود باشد و به شیوه های گوناگون، جوامع مختلف را ارزیابی و حوادث آن را در بستر و بافت متن دنبال کند. در این پژوهش، آثار داستانی اسماعیل فصیح را از لحاظ مردم گرایی زبانی بررسی کرده ایم و با تحلیل موضوع به این نتیجه رسیده ایم که نویسنده به کاربرد ضرب المثل ها و اصطلاحات عامیانه در داستان های خود توجه تمام داشته و تقریبا در تمامی آثار خود از این موضوع بهره مند شده است. بیشتر این ضرب المثل ها و اصطلاحات در زبان عامه مردم رایج بوده و اصطلاحات کوچه بازاری رایج و متداول بوده که هنوز هم در زبان مردم ایران به کار می روند و تازگی خود را از دست نداده اند.

کلیدواژه ها:

اسماعیل فصیح ، مردم گرایی زبانی ، ضرب المثل ، کنایات ، اصطلاحات عامیانه.