توسعه مدل بهینه تخصیص منابع محدود در پروژه های ایمن سازی راه ها با روش الگوریتم ژنتیک (مطالعه موردی: آزادراه تهران- کرج)

عموما یکی از مشکلات ایمن سازی و رفع نقاط پر تصادف ، محدودیت منابع مالی هست. در این تحقیق سیستم مدیریت ایمنی ترافیک (TSMS)، که معمولا یک فرایند استراتژیک و سیستماتیک برای ارتقای ایمنی راه ها می باشد، توسط یک مدل بهینه سازی فرا ابتکاری توسعه داده شده است. زمانیکه کارفرما در تخصیص بودجه محدودیت داشته باشد، شناسایی مناسب ترین ترکیب از عوامل ارتقای ایمنی به منظور کسب بیشترین منافع باهدف کاهش تصادفات بسیار مهم و ضروری می باشد. در این تحقیق فاکتورهای مورد استفاده در توسعه و بهینه کردن مدل عبارتند از : بودجه سالانه ایمنی، وضعیت موجود راه ها، طبقه بندی عملکردی راه ها، پیشینه ی تصادفات،اقدامات ایمن سازی، هزینه و ضرایب کاهش تصادف (CRF) مربوط به اقدامات ایمن سازی و متوسط ترافیک روزانه. در این تحقیق نشان داده شده است که چگونه با ارائه یک مدل بهینه سازی فرا ابتکاری می توان بهترین ترکیب پروژه های ارتقای ایمنی برای افزایش منافع و حداقل تخصیص بودجه را باهدف کاهش فراوانی تصادفات شناسایی نمود. شایان ذکر است روش پیشنهادی و متدولوژی ارائه شده در خصوص راه های شریانی استان تهران بوده، اما قابلیت آن را دارد تا به راحتی برای سایر راه های اصلی یا فرعی نیز تعمیم یابد.

کلیدواژه ها:

اقدامات ایمن سازی ، مدل بهینه سازی ، عامل کاهش تصادفات