ناکامی همگرایی عربی در خلیج فارس و تاثیرآن بر امنیت جمهوری اسلامی ایران

کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس بخشی از ساز و کار همگرایی عربی وسیع تری هستند که در قالب اتحادیه عرب ی،دست کم در سیاستهای اعلامی خود رویکرد همگرایی را برگزیده اند. بنا بر ادعای این مقاله ، ضعف های ساختاری موجود در میراث همگرایی اتحادیه عربی در سطح تحلیل کلان (فرامنطقه ای)، منطقه گرایی و همگرایی منطقه ای در سطح تحلیل خود تر (منطقه) را متاثر ساخته است . از این رو کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس نیز کمابیش می راث دار الگوی مشابهی از ناکامی در همگرایی هستند . براساس ادعای این نوشتار ر؛ فقدان تجربه موثر دموکراتیک ، ساخت پدرسالارانه سیاسی دولتهای ارتجاع عرب و عدم توافق بر سر مفهومی یکدست و فراگیر از ناسیونالیسم عربی موجب ضعف و ناکامی در روند منطقه گرایی و همگرایی کشو رهای حاشیه خلیج فارس گردیده است . در اثر چنین ناکامی ای، دکترین های امنیت منطقه ای کماکان بر محورهای توازن قوا، توازن وحشت و بازدارندگی استواراند. چنین امری خود به تداوم تنش و رقابت تسلیحاتی می انجامد و در کنار احساس رو به تزاید ناامنی، زمینه دخالت های فر امنطقه ی را مهیا می سازد. مجموعه این ویژگی ها را می توان به منزله چالش امنیتی جمهوری اسلامی در حوزه خلیج فارس دانست . از این رو به بهبود روند همگرایی عربی و چرخش دکترین های امنیتی از بازدارندگی به سوی الگوهای همکاری و امنیت جمعی می تواند زمینه های تنش در منطقه خلیج فارس را کمرنگ سازد

کلیدواژه ها:

خلیج فارس ، اتحادیه عربی ، همگرایی ، منطقه گرایی ، جمهوری اسلامی ایران