شادی از دیدگاه عرفانی مولانا

شادی حالتی عاطفی است که با حالت کمال و تشخص به آدمی همراه باشد. بررسی پیشینه شادمانی در ایران نشان میدهد که ایرانیان باستان مردمانی سرشار از شادی و نشاط بوده اند. هرودوت و سایر نویسندگان باستانی اتفاق نظر دارند که اکثر ایرانیان مردمی سازگار و پیرو قوانین و قواعد جامعه بودند. برخی ازجشنها از نوع شادیها و خوشدلی های سوبژکتیو، درونی و انفسی محسوب میشدهاند و برخی چون نوروز از نوع ابژکتیو، بیرونی و آفاقی بوده اند. شادی که تا دوران سامانی و غزنوی، از نوع آفاقی و بیرونی بود، در نتیجه شرایط سیاسی و اجتماعی و فرهنگی دوره های بعد به ویژه دوران استیلای مغول جای خود را به شادی از نوع انفسی و دورنی داد و درون گرایی و بی اعتنایی به عوامل شادی بیرونی رواج یافت. با وجود آن که مولانا پرورده دوران آشوب زده ای چون دوران مغول است، تحت تاثیر تعالیم پدرش" بها ولد"و استادش محقق ترمذی و مخصوصا شمس تبریزی با سلوک در تصوف بسطی و عرفان عاشقانه، شادی و طرب را در درون خویش جاری ساخت و در غزلیات شمس بازتاب داد. بنیاد روحی بشر بر امید و شادی سرشته شده و ناامیدی و اندوه و غم اعتباری و عارضی و گذرنده است. عامل بنیادین امید مولوی عشق به خداوند است؛ امید مولوی عرفانی است.

کلیدواژه ها:

شادی ، عرفان ، مولانا.