سنجش میزان بهره وری و آسیب شناسی طرح های جامع شهری در ایران

نحوه تدوین طرح های توسعه شهری از مهترین دلایلی است که می توان به عدم تحقق طرح های توسعه شهری اشاره کرد. به عبارت دیگر در طرح های توسعه شهری بحث هدف گذاری، اجرا و نظارت به درستی تعریف نشده است و هیچگونه دخل و صرفی برای تصمیم سازان و تصمیم گیران در مقوله شهر و توسعه شهری در نظر گرفته نشده و این همان فقدان نگرش راهبردی در نظام برنامه ریزی شهری ایران است، که نتیجه آن هم اجرایی نشدن پیشنهاد های طرح های توسعه شهری به خصوص طرح های جامع در ایران هستیم که از این طرح ها به عدم کارایی و بهره وری یاد می کنیم. هدف اصلی این مقاله اجرا و تدوین راهبردها و راهکارهای کوتاه مدت در میزان بهره وری طرح های جامع شهری در ایران می باشد، نوع تحقیق کاربردی و روش آن اسنادی-تحلیلی خواهد بود، شیوه جمع آوری اطلاعات اسنادی و میدانی بر مبنای مصاحبه بوده و تلاش شده با احصای متغیرهای اثرگذار در قالب پرسشنامه با استفاده از طیف لیکرت نسبت به اخذ نظرات کارشناسانی که به روش تحلیل شبکه ای شناسایی شده اند اقدام شود. همچنین نتایج تحقیق نشان می دهد معیارهای اجرایی و مدیریتی، قانونی، نظری وساختاری و روش شناسی به ترتیب بیشترین تاثیر را در بهره وری طرح های جامع دارند.

کلیدواژه ها:

بهره وری ، طرح جامع ، طرح های مدیریتی – اجرایی.