ارائه مدلی برای مدیریت نگهداری و تعمیرات خطوط راه آهن ایران

نقش حیاتی و تاثیرگذار راه آهن در رشد و توسعه اقتصادی- اجتماعی کشورها در کنار مزایای حمل و نقل ریلی نسبت به سایر روش های حمل و نقل، همچنین هزینه های بالای نوسازی و تعمیر زیرساختها، وجود یک سامانه جامع مدیریت نگهداری و تعمیرات خطوط را به یک ضرورت تبدیل کرده است. چنین سامانه هایی ضمن نگهداری سطح سرویس، قابلیت اعتماد و ایمنی خطوط در یک حد مطلوب،هزینه های چرخه عمر را حداقل می کنند. هدف از این مطالعه ارائه مدلی کاربردی متناسب با ساختار اداری، مدیریتی و تجهیزاتی راه آهن ج.ا.ا. و دستیابی به تصمیمات بهینه برای عملیات زیرکوبی است. رویکرد بکارگرفته شده در این مطالعه سعی دارد تا با حل یک مسئله بهینه یابی ضمن اطمینان از دستیابی به معیارهای عملکردی مشخص، هزینه عملیات نگهداری و تعمیر را در طول دوره طرح کمینه کند. در این پژوهش مطابق رویکرد راه آهن ج.ا.ا. و پیشنهاد استاندارد EN ۱۳۸۴۸-۵ ، از شاخص انحراف معیار پروفیل طولی، محاسبه شده برای قطعات ۲۰۰ متری از خط، برای بیان وضع کیفیت خطوط و برنامه ریزی عملیات نگهداری استفاده شده است. همچنین پس از کلاس بندی قطعات دارای زوال مشابه، پیش بینی زوال خطوط با رویکرد نرخ زوال و استفاده از رگرسیون خطی تخمین زده شده است. قسمتی از مسیر تهران- مشهد به عنوان مطالعه موردی برای ارزیابی مدل پیشنهادی مورد بررسی قرار گرفت. مدل پیشنهادی با در نظرگیری هزینه های لازم برای اقدامات نگهداری و تعمیر، همچنین نرخ تورم در دوره طرح، مدلی جهت حداقل کردن هزینه های نگهداری با در نظرگیری حداقل سطح کیفی مورد قبول و محدودیت بودجه ارائه می دهد.

کلیدواژه ها:

راه آهن ، مدیریت نگهداری و تعمیرات ، برنامه ریزی ، شاخص کیفیت خط ، نرخ زوال ، EM۱۲۰