بررسی پیامدهای فردی معلولیت در طراحی معماری مکان های عمومی

به عنوان یک قاعده و قانون داخلی و بین المللی، تمام افراد جامعه در استفاده از تسهیلات و امکانات عمومی دارای حقوق یکسان هستند و برای شکوفایی استعدادها باید امکانات به صورت مساوی در اختیار آنها قرارگیرد.طبق ماده های ۱،۲و۳ آیین نامه اجرایی ماده ۲ قانون جامع حمایت از حقوق معلولان کلیه دستگاه های اجرایی دولتی وسازمان های غیر دولتی با امکانات ساختمان های با کاربری عمومی مکلفند قسمت های مورد استفاده عمومی امکان وساختمان ها خصوصی ودولتی را مطابق ضوابط مربوط افراد دارای معلولیت، مناسب سازی کنند.همچنین طبق ماده ۴آیین نامه مذکور، شهرداری ها موظف به تجهیز چراغهای راهنمای معابر عمومی به علائم صوتی، برجسته کردن سطوح پیاده روها نزدیک تقاطع ها، ایجاد محل ویژه برای توقف وسایل نقلیه معلولان جسمی و حرکتی و رفع موانع و تطبیق مقررات صدور پروانه با ضوابط و مقررات شهرسازی و معماری برای معلولان هستند. در این پژوهش، پس از بررسی مشکلات و استاندار دهای مربوطه، به ارائه راه کارهایی درخصوص مناسب سازی و ایمن سازی شبکه معابر شهری پرداخته می شود. روش تحقیق در این پژوهش، بررسی مطالعات اسنادی و برداشت های میدانی است. در این راستا ابتدا به معرفی نمونه های اجراشده مناسب سازی معابر برای استفاده معلولان در ایران و جهان پرداخته شده و در نهایت درجهت مناسب سازی فضاهای شهری برای معلولان و افراد کم توان جسمی- حرکتی راه کارهایی ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

معلولان ، ایمن سازی ، فضاهای شهری ، افراد کم توان ، معابر شهری