میانجی گری تصویر مقصد و تعدیل گری دین داری ساکنان در راستای توسعه گردشگری روستایی در شهرستان زبرخان

در پژوهش­های مرتبط با گردشگری ایران، دین داری ساکنان محلی به عنوان عاملی مهم در جذب گردشگران شناخته شده است. با توجه به این نکته، پژوهش حاضر درصدد بررسی عوامل موثر بر توسعه گردشگری روستایی با توجه به نقش دین داری و تصویر مقصد است. این پژوهش از نظر هدف کاربردی و از لحاظ شیوه گردآوری داده­ها توصیفی و از نوع پیمایشی است. جامعه آماری پژوهش گردشگران شهرستان زبرخان در بازه زمانی شش ماه بهار و تابستان سال ۹۶ است. حجم نمونه با استفاده از جدول مورگان ۳۸۵ گردشگر انتخاب شده است. گردشگران با استفاده از روش نمونه­گیری در دسترس انتخاب شده­اند. برای جمع‎آوری داده‎های پژوهش از ابزار پرسش­نامه استفاده شد. پایایی پرسش­نامه با استفاده از بررسی سازگاری درونی انجام گرفت. روایی پژوهش نیز با بررسی روایی همگرا و واگرا سنجش شد. روایی همگرا با استفاده از میانگین واریانس استخراج شده و روایی واگرا با استفاد+ه از معیار فورنل- لارکر اندازه گیری شدند. برای بررسی اثر تعدیل گری دین داری از رویکرد مقایسه گروهی در مدل­سازی معادلات ساختاری با نرم افزار لیزرل استفاده شده است. نتایج نشان داد بدون لحاظ کردن دین داری به عنوان متغیر تعدیل گر؛ جاذبه­ها، زیرساخت­ها و نحوه برخورد مردم محلی به ترتیب بیشتری تاثیر را بر توسعه گردشگری روستایی دارند. با لحاظ کردن متغیر دین داری به عنوان تعدیل گر؛ متغیر دین داری توانسته است رابطه نحوه برخورد مردم محلی با توسعه گردشگری و همچنین جاذبه­ها با توسعه گردشگری روستایی را تعدیل کند. همچنین تصویر مقصد نقش میانجی خود را بازی کرده است.

کلیدواژه ها:

گردشگری روستایی ، تصویر مقصد ، دین داری ، مدل معادلات ساختاری